São Sebastião do Caí, Rio Grande do Sul, Brazil

quinta-feira, 6 de agosto de 2009

Hin un Hea - Fatta Giebe

HIN UN HEA

Ouça esta história gravada aqui: Hea das graveadne chteck do hia:


FATTA GIEBE
Ene gute tóh, móinds frii, is main fró bai mich an di órwed kom un sód ich gebt fatta.
Fatta giebe! Di tswói wetta falle em foa wi wen es etwas net so tiefes oda importantes weat. Awa, wenn ém sain fró bai uns kimmt un sêed ma giebt fatta, dan chpead ma wércklich woa wi tief di tswói wetta ene chpisse tun. Awa es is net pháin wo ma chpead! Es is en lústig un êngstich fielung, wo mescht mit ém sain ganse nérfe. Dan kríweld es uns dôrrich di gans haut, un wi ma nommo um sich kimmt, dan fengt es héts ém ón fics se kloppe: Ich gebe fatta! Oh Got, ich gebe fatta!
Di Mônate lófe dan gans lamsam, ma sied de fró saine bauch wakse un ma lebt saine gang mit fon dem unnfahoftne luste als wi milone esse wolle im winta, biss di chpássiche humor weckslung wêrem em tóh. Dan, wenn si ónfengt se kráische, chtehd ma so dumm debái un wéhs net was ma soll mache. Uf émol is nommo alles gut, un si chaft sain lewe wáita. Ich het mêchtich gern etwas gemacht, awa fa si wód de alla mêascht important in dem moment mo ôntlich kráische. Si hat main êngste newa sich góned gemêrrekt.
Kimmt de tóh fa ins kranke haus un es nenche uf di welt komme. Ich bláiwe léen im tsimma, un si bringt mit em dokta sain hilfung es nenche tsu unsa welt. Fia êngstiche chtunde chtehe ich alsmo im tsimma, alsmo im corredoa un wóde di chliessung fon dem geborung. Ieda ene wo langst mich geht frohe ich wi es am foa komme is, un all són se das es alles richtig am lóofe is.
Di êngst wakst, is imma greessa. Ma geht hin un hea, denkt dummhéde, denkt iwa nóme fa es khint, denkt wea ma avisire muss, iwa de phat, di goht un, hauptsêchlich denkt ma: "Kraft, máin fró! Kraft" Ma denkt es tausend mohl! "Kraft, kraft, kraft mein fróo, es wet alles gut!"
Di gans tsáit iwa'm wóode klopt es héts ém doppeld so fics das énem saine kérwa tsíddad ohne das ma will. Di ôchtum is so unnruich un ma ménnt kent es net áusshalle.
In de ruichkhéd fon foa tóh head ma dan de nenne kráische. Ene grosse knode phakke ich dan chlikke un es fellt mea foa als do weat en grohs gewicht ab gefall. Ich denke nohrme: "Sin fatta gieb! Iets sin ich fatta!" Main auge fille sich mit treene fon de gefihle un di fihlung des náies situatsion. Di chullre wackle in em sêlwige tack als de kinn.
Di fróo giebt tsurrik in es tsimma gebrum un nôo fille wétta iwa es kind un unsa liebe, wet es kind éndlich mô getsáicht. Och Got, es is doch es chenste khent wo ich chon in main gansen leben gesihn hat. Es is éenlich mit mea und es gukt mich ón als wi es mich kenne wollt. Niks, awwa rain niks, betsóhlt di fihlung es êaschte mohl sáin áichne kind uf di chohs holle!
Es kind wakst. Fill flêschia millich wérre in em kalte winta ôwend gemacht, un gemena tsáit mache ich se, êngewíckeld in a deck so kalt is es. Grankhéde chaffe mich aus em bed oda aus de órwed fa bái de dokta. Dan, wen es kínd nommo lústig lache tut, dan chpead ma de grosse weat wo als fatta giebe is.
Es is so chen fatta giebe, das es wo ich do fatseld sinn, hon ich chon tswói mohls gródso mit gemach. Un wen es sollt nommo sinn, dêere ich es nommo mit mache.
Fatta, oda pábai, unsre tóh is so: fille gute gedanken iwa alles wo mea chon gemach hon, un fille, awa fille luste fa gród so wáita gehn.

---------------------
TRADUÇÃO
---------------------

POR AÍ

TORNAR-SE PAI
Um certo dia, de manhã cedo minha esposa chegou no meu trabalho e disse que eu me tornaria pai.
Tornar-se pai! Estas duas palavras nos representam como se não fossem algo tão profundo ou importante. Mas, quando a esposa da gente chega até nós e diz que nos tornaremos pais, então a gente realmente sente o quão profundas soam estas duas palavras e o quanto elas nos espetam. Mas, não é dor que sente! É uma sensação animada e angustiante, a qual mexe com todos os nossos nervos. Então, um calafrio atravessa toda a pele, e quando a gente novamente chega a si, então o coração acelera: vou ser pai! Ó Deus, eu vou ser pai!
Os meses correm então lentamente, a gente vê a barriga da esposa crescer e a gente convive com seu caminhar nos estranhos desejos como comer melancia no inverno e até suas estranhas mudanças de humor durante o dia. Então, quando ela começa a chorar, a gente fica assim parado feito bobo do lado dela sem saber o que fazer. De repente está tudo novamente bem, e ela toca sua vida em frente. Eu teria gostado muito de fazer algo, mas para ela naquele momento o mais importante era chorar bastante. Ela nem havia percebido minha angústia ao seu lado.
Chega o dia para ir ao hospital e acompanhar o nascimento do nenê. Eu fico sozinho no quarto, e ela trás o bebê ao mundo com a ajuda do médico. Durante quatro horas angustiantes estou às vezes no quarto, às vezes no corredor e aguardo o desfecho deste nascimento. A cada um que passa por mim pergunto como tudo está ocorrendo e todos dizem que tudo está correndo bem.
A angústia cresce, está cada vez maior. A gente vai para lá e para cá, pensa em bobagens, pensa sobre o nome da criança, pensa a quem comunicar (o nascimento), sobre o padrinho, a madrinha e, principalmente se pensa: "Força minha esposa! Força!" A gente pensa isso mil vezes! "Força, força, força, minha esposa, tudo vai terminar bem!" Durante todo o tempo da espera o coração bate no dobro da velocidade, tanto que o corpo da gente treme sem a gente querer. A respiração é anormal e parece que a gente não vai aguentar isto.
Na calmaria da madrugada se ouve o bebê chorar. Consigo então engulir um grande nó e me parece que caiu un grande peso de mim. Eu só mais penso: "Tornei-me pai! Agora sou papai!" Meus olhos se enchem de lágrimas com o sentimento da sensação desta nova situação. Os ombros balançam no mesmo ritmo do queixo.
A esposa é trazida de volta para o quarto e após muitas palavras sobre a criança e o nosso amor, finalmente é-me mostrada a criança. Ó Deus, mas esta é realmente a criança mais linda que já vi na vida. Ela é parecida comigo e me olha de um jeito como que quisesse me conhecer. Nada, realmente nada paga a sensação de se ver pela primeira vez seu próprio filho e pegá-lo no colo!
A criança cresce. Muitas mamadeiras são preparadas nas noites frias do inverno, e geralmente eu as faço, enrolado num cobertor de tão frio que está.
Doenças me tiram da cama ou do trabalho para ir ao médico. Então, quando a criança novamente ri animada, então a gente sente o verdadeiro valor tornar-se pai.
É tão lindo tornar-se pai, que o que estou contando já acompanhei por duas vezes. E se fosse para ser novamente, passaria mais uma vez. Pai ou papai, nosso dia é assim: muitos pensamentos bons por tudo o que já realizamos e muita, mas muita força para continuarmos do mesmo jeito.