Estimadas e estimados leitores do meu blog. Hoje com muito orgulho transcrevo aqui um conto escrito em alemão Hunsrickisch em 1948 pelo meu saudoso tio, o padre Balduíno Rambo. Para quem não sabe, ele foi um dos maiores defensores na manutenção de nossa língua e escreveu diversos artigos, crônicas e contos no alemão Hunsrickisch. Seu acervo está todo guardado na Fundação Padre Anchieta. Este conto como todos os outros foram impressos em alemão gótico, o que dificulta um pouco a sua transcrição para nosso alfabeto normal. Mas, a minha intenção é de pelo menos uma vez por ano publicar um conto novo dele.
Vocês verão que somente gravei o prefácio deste conto, visto que ele é muito extenso e uma gravação destas demanda um monte de tempo, que infelizmente não disponho no momento. À medida que isto se torne possível, gravarei o áudio integral deste conto. Para terem uma ideia, a transcrição do gótico para o português, feito nas horas vagas me consumiu mais de três meses e sua tradução para o português, mais uns 6 meses. Portanto, são obras grandes, que posso divulgar lentamente, de acordo com a disponibilidade. Mas fiz a gravação do prefácio, para vocês sentirem a diferença entre a pronúncia do Hunsrickisch de antigamente e da atualidade.
Boa leitura!
Ouça a indrodução do conto em áudio aqui:
Die Marregatte
Komme!
Padre
Balduíno Rambo
Giwitterche
for spass, dir liewe leit, ich kann et eich sahn, die geschicht vom bauerkeenig
in der letst fahn, die hot hinnenoh noch allerhand gramusse abgesetst.
De
ehne hot gemehnt, de schnapssiffer, dodemit war es selwer gemehnt, unn hot sich
grihn unn gehl gefuchst, dat so ebbes im kalenner stehn det. De annere hot
gesaht, die geschicht von der revolution, die wer ganz annerschter gewest, unn
aach de bauerkeenig, de wer aus fufzig geschichtcher sesammergestickert, wo nir
minanner se dun hatte. Di ware ner aach drunner, di honn dorum prowokt, de
pader wollt die bauere mit ihrer hunsridcker sproch verspotte, unn wenn dat
nochemol volkomme det dann wer et aus mit der fahn.
Do
honn eich jo richtig en bissche bang krieht unn dem pader Wenzel gesaht, et wer
aweile aus mit meine Geschichte, un eich hett aach sonst noch genug se dun; et
wer mir iwerhaupt alles ehndun, die schnapssauferei unn die kartemoppeserei un
di kegelschiwelerei un die kerriche un schulstreiterei un die bolidikerei un
die stadtlaaserei un all sorte deiwelrei dete jo doch ruhig weitergehn, un kehn
predigt unn kehn kalenner det do ebbes hellfe. Wie dat so weit war, do honn
eich uff ehmol en dicke brief krieht, de war fennefunzwanzig seite lang unn is
aus dem Kesschmiereck kimm, wo se aweile Fundão da Onça umgedaaft honn unn war
geschrieb von alte Petter Hannes Knippeldick. Wie eich de brief geles hatt, do
honn eich mich
mol de erscht en haleb stunn hingesetzt unn drene gelacht, unn dann war et aus
mit all meine gute vorsetz: de brief kimmt in die fahn, ohne aach nore ehn
wertche se énnere! Liehe, dat kringt de alte Petter Hannes garnet fertig, un
kehn mensch kann ihn nohsahn, dat er iwer die bauere spotte will.
Do
is de brief!
Fundão
da Onça, de erschte April ehndausend neinhunnert unn achtunnverzig.
Hochwirdiger
Pater Rambo!
Da
war en Spass, wo meinen Michel seinem Luwiss seine Franz, wo uff dem
Kappersberrich studiere dut, die Fahn in et hauts bracht hot! Eich sinn jo ein
alter, krumber groher kerl un dun arig schlecht siehn, awer eich honn mir
gleich mei kaschrannebrill ufgestzt un honn geles, geles, bis alles ausgeles
war, un wie eich fertig war, do hot se de mehd unn de enkelkinner unn
urenkelcher vorgeles unn hot die bohne driwer anbrenne geloss un net gesiehn,
dat de schwarze kater in die harscht gerot war unn mit ener halwer worscht
zwerrich iwer dat suddelblech zum kichelade rausgeschprung is. Unn wie se
fertig war, do saht se iwer mich:
-
Hannes - hot se gesaht - dann schreib doch mol dem pader die geschicht, wie die
marregatte in de Kesschmiereck kumm sinn!
-
Jo, schreiwe! - hon eich gesaht. - Modder wo denkst du hin? En federstock is
keh hackestiel, un dat schreiwe is schlimmer wie waldhaue.
Awer die modder hot so lang an mir
romgeschubbt, bis eich an so nem rehnige morje mei pfeif gestoppt honn unn an
die geschicht von de marregatte gang sinn.
Di
war so:
Dat war grad um die zeit wo dat schrecklich
schlossewetter iwer de Kesschmiereck ronnergang is unn die miljestengel bis in
di wolke gefloh sinn. Do sinn schlosse gefall die ware so dick wie ransche, unn
de storm hot die schindele vom kichedach ronnergeriss unn die schlosse hon die
deller un die schissele uffem disch verschlahn. Mir wara grad beim esse unn
sinn fics all unnig de disch gekrawwelt, unn dat hot uss dem disch unn uf dem
hausdach gebollert wie wenn die welt unnergehn wollt. Wie dat unwetter rum
wasr, do hot alles voll kaputtene hinkel unn kreizlahme sei gelehn.
Dat
schlimmste war, dat um dieselwig zeit die marregatte vum kamp komm sinn for
geil unn ochse unn sei unn geld se stehle, unn, wie et gehehss hot, de leit die
hels abseschneide.
Ma
mehnt, et wer net meglich, im Keschmiereck do hot en mann gewohnt, Schakoh hot
er gehehss, de hot et mit de marregattte gehall. Wat de Schakoh war, de war
friher viel mit de muledreiwer rumkumm und hatt aach en zeit in der stadt
gewohnt, unn von der zeit honn die leit allerhand geschichte verzehlt!
Wie
er et erschtmol in die stadt kumm is unn gesiehn hot, wie in der bondes die
leit dem fuhrmann all scheen zehn ventin gebb honn, do is er bei de fuhrmann
gang und wollt ihm die bondes abkaafe unn de fuhrmann hot aach dat gescheft for
seine spass gemach, unn hinnenoh hot die ganz stadt iwer de dumme nickeljeger
gelacht, wo net in der plandaasch schaffe wollt.
Dann
hot der Schakoh so en klehn wende inder stadt angefang, wo er mit eier unn
hinkele unn sisschmier gehandelt hot, unn et hot net lang gedauert, do hot uff
ehmol sei vatter, wo nach so en bissche hochgestoch war, en brasilianische
brief krieht, de musst ihm de pader auslehe, unn do drin hot gestann, de
Schakoh wer unnig die spitzbuwe geroht, unn die hette ihm alles gestohl unn ihm
noch schroh verkloppt unn er det im spital leihe un het ken hose mehr for
ansedun. Do hot dem Schakoh sei modder zeig kaaft unn fics en paar hose un
himmer gemacht unn hot ihn nimmeh in die stadt geloss.
En
zeitche druff, do hot de Schakoh geheirat, awer sei fraa, dat war aach so en
richtg dusseldier, unn et hot noch keh johr gedauert, do is alles drunner unn
driwer gang. Do sinn die zwai bei de pader unn de Schakoh saht:
- Pater, - hot er gesaht, - for zehn
mil hot ihr uhs getraut, ich gewwe eich dreissig, wenn ihr uhs nohemol
ausenannermache dut.
Giwitterche
fos spass, do hot awer de pader geschriat, dat die leit et uff de anner seit
von der bach uffem lawe berrich gehert honn, unn die zwai musste beinanner
bleiwe unn et is aach so noh unn noh en bisscher besser gang.
De
Schakoh hot newig der kerrich jo en klehn kneipp uffgemach, unn alles wat
faulenzer, schnapssiffer, kartenmoppese unn muledriwer ehhss hot, hot do
sonndagsnmmedags sei andacht gehall.
Wie
die revolutsion uffem kamp lossgang is, do is uff ehmol so en kerl bei de
Schakoh kumm, von dem wusst niemand wer er war un watt er wullt. De is bei dem
Schakoh iwernacht blieb unn do hot dem Schakoh sei Katherin, wat sonst en
ordentlich mehdche war, hot hehlich dorum verzehlt, wat de fremde kerl nachts
for spuchte getrieb hatt.
De
Schakoh hatt ihm sei bett mit em neie strohsack voll miljelaab in die stub
stelle geloss. Schon wie de kerl in dat bett gang is, hat et immer so spassig
gerauscht, unn die ganz nacht hot die kerl sich uff dem strohsack rumgewenzelt
unn gehst unn gespauzt wie ne gescheit. De nechste morje is de kerl net kumm,
unn wie de Schakoh mol nohgucke gang is, do war nics im bett, awer die
strohsack hot uff dem boddem gelehn unn drin is ebbes rumbegockt wie en sau in em boweresack. War do
jo de dumm kerl net in de strohsack geschlupt unn hot dat loch nimmer funn.
De
fremde kerl war awer en marregatt, unn hot bei dem Schakoh in der kneipp
marregatterei getrieb. Et hot aach net
lang gedauert, do ware en paar von de schnappssiffer unn kartemoppese unn
andere daugenicse richtige marregatte unn de deiwel war loss im Keschmiereck.
Die kerle honn nachts hehlich bei dem Schakoh versammlunge gemach, unn et hot
gehehss, in dem Schakoh seinem keller, do det alles voll von gewehre, pistole
un fakonge leihe.
Um
dieselwig zeit war mission im Keschmiereck. So en klehner dicker pader hot se
gepredigt. Dir leit, ich kann et eich sahn, dat hot in der kerrich geblitzt unn
gedonnert unn gekracht noch schlimmer wie en schlossewetter.
-
Die revluzion, - hot er gesaht - dat were nics for die kolonie unn for katholische
leit, un die halsabschneiderei, di wer gehent dat fennefte gebot.
-
Hinaus aus der kirche, - hot er gesaht - werden frieden stehrt! Hinaus mit den
gedanken des hasses, die aus raub unn mord sinnen! Hinaus mit dem teufel, der
verwirrung und unfrieden in die familien und in die gemeinde bringt! Hinaus mit
dem gefehrlichen schwarzen, der schon mitten unter euch sitzt unn sich
hineinwagt bis in die kirche!
Et
war so ruhig in der kerrich, dat ma die sackuhre ticke gehehrt hot. Do is uf
ehmol de alt Bastiong, wo deitscher reger war, uffgestann unn wollt hehlich
raus. Wie der pader dat gesiehn hot, do hot er ihn zrickgeruf unn gesaht, er
hett net die schwarz farb, er hett de deiwel gemehnt, awer dat jung volk in der
kerrich hot angefang se kichere unn de pader musst lang suche, bis er nochemol
im gang war. Hinnenoh honn die leit viel iwer die geschicht gelacht, unn die
predigt hot bei de marregatte garnics geholf.
Die
woch druff war mission uwe uffem berrich unn die marregatte honn sich abgemach,
se wollte dem pader mol en streich spiele. Owends vor nacht hot de Schakoh mit
hammer unn zang an seinem zaun romgwertschaft unn iwerrallrum geruf unn
geschrait, dat die nochbere mehne sollte, er wer dehemm. Wie et dunkel war, is
er dann fics uff de berrich ruffgejaht, hot sich in de stall von dem kosthaus
geschlich unn dem areme mule de schwanz mit dem fakong so korz abgeschnitt, dat
nore noch an ganz korzer storze iwrig war. De annere morje war die sonn noch net uff, do hot de
Schakoh schon nochemol an seinem zaun gehammert, wie wenn nics bassiert were.
Awer
die geschicht is annerschter ausgang, wie de Schakoh gemeht hatt. Et war noch
net frihstickzeit, do is en halleb dutzend menner de berrich ronnergeritt kumm
un voreweg de Michel, wat dem Schakoh sei schwervatter war unn hinnenoh hot er
de mule mit dem abgesawlte schwanz gefahr.
Bei
dem Schakoh seiner kneip sinn se abgestieh, unn de Michel is rin, hot de
abgeschittene muleschwanz so lang uf ihn gehau, bis fon dem schwanz kehn knoche
un kehn haut kehn hoor mehr iwrig ware. "Ich will dir helfe, du
verfluchter marregatt!" hot er geschreit. "Gleich lehst du mir
fennefhunnert mil uff de disch, orre ich schlahn dir de marepless zu lauter
merschelcher, du schwanzabschneider, du wahnsschmierkremer, du spihllumpesuckler,
du verdammter!"
Der
Schakoh wollt noch ebbes sahn, awer de Michel hot ihn so geschubbt, gerisselt
unn in der kneip rumgezackert, dat er net zu wort kumm is. Ohne en wort se
sahn, hot er dat geld aussem guajak geholl. Wie die nochbere sesammergelaaf
sinn, hot de Michel verzehlt, sei jung, wo die letzt nacht in de miljehitt
geschloof hat, hett alles gesihn, wat de Schakoh an dem mule gemach hett, unn
de mule were net dem pader sei reiststickvieh, et wer dem Michel selwer seine
scheenste mule, wo aweile verschimpt unn verschannt wer for sei ganz lewe. Mir
honn de Schakoh kannt unn wiisste mir all so gut wie der deiwel, wo in de
Schakoh ringefahr war, unn dat er die marregatte rufe det, for uhs die hels
abseschneide, dat war so sicher wie zwaimol zwai vier.
Da
war ich grad beim seifittere unn die sunn war schon am unnergehn, do is uff
ehmol dem schullehrer seine jung geritt kumm unn sagt, de babbai hett gesaht,
ich sollt de annere morje in die kerrich kumme, noh de mess wer versammlung.
Wie
ich de annere morje uff die stross rauskumm sin, do sinn die menner vun alle
seite angetrabt kumm, unn die kerrich war nechst so voll wie am sonndag. Wie
die mess rum war, sinn mir all in die schul, unn de schullehrer hot en ress
gehall un gesaht, so kennt dat nimeh weitergehn, die paar marregatte dets de
ganze Kesschmiereck dorichenanner bringe unn die richtige marregatte werer
uffem weg for se komme. Die bierkiste, wo vorgester bei dem Schakoh abgelad
wore were, die were voll pistole gewest unn die seck voll polver un kugele.
Do
were all en zeitche ruhig, dann saht uff ehmol de alte Jakob, wo noch en
deitschlenner war, ganz hart:
-
Dat beste wer, mir gehn hin unn schiesse die Kesschmierecker marregatte all
kaputt.
Die
merschte vun uhs honn gedacht wiede alte Jakob, aber de schullehrer saht:
-
Djo, vetter Jakob, dat wer gen dat fennefte gebot unn mir kemte all in die
hell.
-
Dat kennt jo aach ehner dun, wo doch in die hell kimmt! - Seht do de alte
Jakob, unn all honn angefang se lache, unn de schullehrer hot gefroht:
-
Is ehner unner eich, wo doch ind
hell kimmt, for die marregatte kaputt se schiesse?
Do
honn die menner all schroh gelacht, awer kehner hot sich angebot.
-
Jo, jo, - saht der schullehrer - mir hucke hier beinanner unn lache, awer dat
is en schlimm geschicht mit de marregatte. Die leit, mir bauere misste
sesamegehn, sonst sen mer all flor. Ich will eich mol verzehle, wie et im
Gauermillichsdal gang hot.
Do
hot s aach immer gehess, die marregatte were uffem weg unn niemand hot richtig
daran geglaabt. Wie et schon zu spet war, do honn se fics ihr rostige postole
un berderlader unn annere knallbichse geschmiert unn mit in die plandasch
geholt unn ruhig weiter gehackt unn gezackert. Nore die kleine kinner unn die
alte leit ware dehemm. Do is uff ehmol uff der anner seit fon der bach en tropp
kerle angeritt kumm unn die hatte schreckige fehncher an de gewehre unn rote
diecher um de hals. Die alt grossmodder, wo se de erscht gesiehn hot, hot
geschreit:
-
Kinner, do komme die marregatte, de schneide uhs all die kepp ab! Karl, laaf
mol schnell uff de bérrich, wo die menner am waldhaue sinn, unn sah, die
marregatte were do!
De
Karl war grad so alt wie sei fraa; hot seine steibstock weggeschmiss, is uff
seine blosse kracke gekrawwekt unn wat gibste, wat hoste, de berrich ruff. Wie
er uwe hinkumm is, do honn die menner um de Hannes rumgehuckt, wo sich grad
schroh int's behn gehau hatt unn geblut hot wie en gestochene ochs. Wie sie
gehehrt honn, die marregatte were do, do honn se dem Hannes en unnerhos um dat
behn gewickelt unn mit widde zugebunn, dan honn se ihn uff de buckel gelad unn
hemmgedrahn unn int bett geleht, unn dann sinn se fot, for die marregatte se
vertreiwe.
Die
kinner unn die weibsleit sinn dehemm blieb unn honn de rosekranz gebet unn nics
wie gebrillt un geschrait. Awer an demselwige dag sinn die marregatte noch net
kumm, un wer aach net kumm is, dat war de alte Karl. Sei fraa is von ehnem
nochber bei de annere gelaaf unn hot angehall wie en klehn kind, se sollte doch
ihre mann suche helfe. De hette die marregatte sicher schon abgemorkst unn er
det im walt rum leihe unn die oozvehl dete ihn fresse
kumme.
Do
sinn die menner nachts in de wald suche gang, unn wenn en krott iwig de weg
gehupst is orre en eil geschrait hot, dann senn se all rummgestickt wie net
gescheit unn honn gemehnt, die
marregatte were do. Wie et schon nechst dag war, do honn se de alte mann newig
dem weg funn, wo de kracke ihn ronnergebokt hatt. Ganz verkratst unn verriss
war der Karl unn von sich. Wie sie ihn hemmbraacht honn, do is die schraierei
unn brillerei nochmol von vore angang, unn aach die menner hatte keh korasch
meh.
So
um mittag rum sinn dann die marrregatte richtig kumm. Do honn sich die menner hinner
en potrermauer geleht un der kerle abgebasst. Wie sie awer grad anfange wollte
se schiesse, do is vor dem marregatte en mann aus der nochberschnehss geritt
kumm unn de hot geruf:
-
Dir leit, dut net schiesse! Die marregatte sind friedliche leit. Sie wolle nore
ebbes se esse honn unn mache dann gleich nochemol fort.
Wie
de gauermillichsdeler dat gehehrt honn, sinn se uffgesprung, honn alles stehn
und leihe geloss unn sinn ausgerriss. Die marregatte sinn kumm, honn sich iwer
dat brot unn die worscht hergemach, wo die gauermillichsdeler in ihre
zwerckseck leihe geloss hatte, un honn die pistole, gewehre, acse, puschsichele
unn polverherncher, wo die gauermilchsdeler weggeschmiss hate, uffgeroff unn
for sich gehall. Ehne mann hat aache seine schapunne flor, wo achtzig mil drinn
ware, unn aach de schapunne unn dat geld honn die marregatte mitgeholt.
Dann
sinn die marregatte in die schnehss rinngeritt unn honn alles mitgehollt, wat
ihne gebasst hot, geil unn mule un ochse unn kih unn gewehre un pistole unn
fakonge unn geld soviel wie sie kriehe konnte.
Bei
dem Bendemann honn sich so sticker dreissig kerle esse beshtellt. Dem Bendemann
sei fraa saht hehlich iwer ihre mann, sie det omezegift in dat esse, dann det
der deiwel die kerle holle, wo der deiwel bracht hett. Dodevun wollt awer de
Bendemann nics wisse, unn dat war sei glick. Wie da esse uffem disch gestann
hot, do hot de haupstkerl vun de marregatte sei pistol rausgezoh unn de
Bendemann un sei fraa un sei kinner gezwung, et erscht devun se esse. Umbracht
honn die marregatte niemand, awer gestohl honnse wie der deiwel. Wie sie so en
woch denoh fortsinn, do hot s im Gauermillichsdal nore meh alte kracke un
klehne witzcher gebb, unn et war in der ganz schnehs kehn alter schunke meh for
ein stinikdier se schiesse.
-
Menner vok Keschmiereck, saht der schullehrer - guckt, so geht et, wenn die
marregatte komme! Bei uns is et noch viel schlimmer, weil mir die marregatte
schon in der gemehnd honn.
Dodewege
reit aweile jeder hemm unn putzt sei gewehr unn seine schunke unn sei pistol
unn kaaft sich polver unn blei unn wat sonst noch for se schiesse notwennig is,
unn schleift seine fakong. De gaul steht stennig gesaddelt im stall, unn wenn
die katsekepp an der kerrich dreimol krache, dann kimmt alles gerrit, unn dann
wolle mir de marregatte mol weise wo Bartel de mist holt. Do unne, wo die
keschmierecker bach mewocj der stross zwischig de felse dorrich left, lehe mer
uhs in de wald. Do muss jeder dorrrich, wo in de Keschmiereck will, unn wenn
die marregatte kumme, dann kriehe se ungekochte blohe bohne in die penz.
-
Dat is alles ganz scheen, schullehrer, - saht eich - awer mir missen aach ehne
honn, wo kummediere dut, sunst wehss kehner wat er se tun hot.
-
Hannes, - saht der schullerer - du derfst net denke, dat ich so ebbes wichtiges
vergess hett. Menner, mir misse noch ehne wehle, wo kummediere soll!
-
Ich menne dat wer ganz ehnfach, - hot der alte Jakob geruf - de Hannes
Knippeldick, das is de dickste bauer im Keschmiereck unn kann am beste mit dem
knippel zwischig die marregatte schlahn. Sei vater war im siebziger krieg, sei
elteste jung is de schitzekeenig unn die annere buwe lenne all gut schiesse. -
Do honn di annere all geschrait: - Jo, de Hannes soll kummediere, de dut's am
beste verstehen.
Eich
honn gemehnt, de blitz hett mich troff unn
wollt mich wehre, awer niemand hot mich zu wort komme
geloss unn de schullehrer hot mit der faust uff de disch geschlahn unn gesaht:
-
Hannes, - hot er gesaht - du host die sterkste buwe unn die scheenste mehd unn
dat grehst haus unn die beste plandasche unn dat merscht vieh im ganze
Keschmiereck. Du host dat merschte se verliere, wenn die marregatte kumme, ehne
muss de kummedant sinn, un dat bist du. Dat is schon abgemach, do dran is nics
mehr se ennere.
Pader,
eich kann et eich sahn, eich war mei ganz lewe lang nie ehrgeizig, awer an dem
morje is et mir doch kalt unn warem iwer de buckel ronner gelaaf. Jahe mir die
marregatte fort, honn eich gedacht, dann dun kinner unn kinneskinner noch
verzehle vun dem Keschmierecker kummedant Hannes Knippeldick; kriehe mir sie
net kleen, dann schneide se dem Hannes et erscht de hals ab unn alles geht zum
deiwel.
Wie
ich so driwer nohgesimiliert honn, wie dat alles am beste gemach werre kennt,
hot de alte Jakob, wo iwerhaupt en gesprechiger und scheener vetter war,
gefroht:
-
So, schullehrer, de kummedant hette mir; wat mache mir awer mit de
keschmierecker marregatte?
-
Dat miss ihr eirem schullehrer iwerlosse, - saht der schullehrer, unn hot mit
de aue noh mir gezwinkert, unn eich honn aach gleich begriff, dat er schon en
fertige plan hatt.
Do
sinn mir all hemmgerrit unn de ganze nommedag hot s in de hecke unn unnig de
ranschebéem rumgekracht, wo die menner unn buwe die gewehre unn dat polver
prowiert honn, unn eich selbst de kummedant vom Keschmiereck wer.
Wie
mir grad beim esse gehuckt honn un et schon halleb dunkel war, do is uff ehmol
dat hunnsvieh raus unn hot standgebellt, wie wenn et de leibhaftige uffem baam
hucke hett. Eich hatt mein pistol schon anhenke unn honn von hinner dem backuwe
geguckt, wat do loss wer. Do hot do am door ehner uffem mule gehall, de war
schwarz wie en kochdeppe, unn wie eich mei pistol rausgezoh, do hot er geruf:
"Gunowend Hannes! Unn du net schiesse, eich sinn jo nore de schullehrer!
Kommm mol fics her unn jah dat hunnsvieh fort, sonst kann eich net
absteihe".
Do
honn ich di hund zrickgepiff un de schullehrer gefroht, ob er aussem heische
wer und wat dat alles de bedeite hett.
-
Dat hot se bedeite, - saht de schullehrer, - dat de Kesschmierecker kummedant
Hannes Knippeldick unn de schullehrer die nacht noch die erst schlacht gen die
marregatte gewinne misse, sonst helfe alle gewehre nics. Hannes, lauster mol
ganz genau, wie mir noch die nacht die
kesschmierecker marregatte aushiewe wolle.
Do
hot mir der schullehrer verzwelt, die marregatte in der gemehnd dete die nacht
en versammlung halle
in dem Schakoh seiner kneip unn misste iwer die heck sinn noch ebb de annere
dag kehmt. Dann hot er mir seine plan ausgeleht un eich hatt meine spass dran
unn honn mei fennef buwe unn meine dochtermann geruf unn alles mitgeholt, wat
schiesses im haus war, unn wie et fackedunkel war do sinn mir hehlich mit dem
schullehrer ronner an die kerrich. Wie mir dichter kumm sinn, do honn mir
iwerallrum schon alles voll menner unn buwe gesiehn, unn hinnig de kerrich, do
hot en feierche gebrant unn debei honn zwei hallebwichsige buwe mit sechs
geladene katzekepp gehuckt.
In
dem Schakoh seiem keller hot mer nore en ganz bissche licht gesiehn, unn keh
moppes hot gebellt, wie mir so gen uhre zwellef von alle seite en die kneip
geschlich sinn.
Wie
die uhr uffem torrem zwellef se schahn angefang hot, do honn aach hinner de
kerrich die katzkepp angefang se bummere, bumm, bumm, bumm..., sechsmol
hinnignaner, unn se hatte noch net ansgehummert, do honn eich geschrait:
-
Druff, dir buwe, schiesst, kloppt, schlaht, stecht, macht die marregatte
kaputt!
Do
honn di menner unn buwe angefang se schraie, se juchze, se heile wie wenn
hunnertdausend glihnige deiwel aus der hell komm were, unn honn geschoss unn uf
alte gasblecher gekloppt unn feierbrend dorrich die luft geschwenkt unn sinn
von alle seite an die kneip gelaaf.
Do
hot dem Schakoh sei fraa de lade uffgeriss unn rausgeguckt, unn wie sie dat
feier unn dat schiesse unn die viele schwarze gesichter gesiehn hott, do hottse
noch ein schrei geloss unn ist dann hinrer sich umgefall unn war von sich.
In
dem keller hot sich nics gemukst, awer dat licht is ausgang unn alles war
ruhig. Do sinn eich unn mei buwe unn meine dochtermann dorrich de lade in dat
haus rinn unn nics wie ronner in de keller. Do hot alles voll gewehre unn
pistole unn polverblecher gestann, awer von de marregatte war nics se siehn.
-
Schullehrer, - saht eich - wat is dann dat for en fassenacht? Mir sinn doch net
kumm for dilldappe se jachte.
-
Hannes, - saht de schullerer - wart noch en bisschen, die dilldappe komme
gleich!
Do
hot es aach schon uff de anner seit von der bach angefang se schiesse unn se
krache unn se johle, unn alles is hingestickt unn hot mitt geschoss unn
miteschrait.
Dann
war et aaqch do nochmol ruhig, unn gleich druff hot s unne an der drohtbrick im
wald spektakel gebb. Ich kunnt garnet begreife, wat dat alles se bedeite hett,
unn wie eich an die brick kumm sinn, do honn eich uff ehmol de ganze wald voll
von glihnige aue gesihn unn aus jedem heckeputsch hot s gepufft unn feier
gespauzt. Do sinn mir uff ehmol en paar kerle entgehn gelaaf kumm unn behinner
war en halleb dutzen buwe, die honn nics wie geschoss unn geschrait: "Dat
sinn die marregatte! Halt se fest!"
Do
honn eich in jeder hand ein pistol geholt unn der kerle unnig die nas geballt
unn geschrait:
-
Bubcher! Aweile is et awer zeit! Die henn in die heh, sonst fresse eich die
oozvehl!
-
Net schiesse, net schiesse, net schiesse! - Honn die kerle angehall, unn dann
hatte die buwe se aach schon am wickel unn honn se gebunn unn ehne newich de
annere int gras geleht.
Wie
se do gelehn honn, do honn eich mol en ficsfeierspenche angemach unn geguckt,
wer dat eigentlich wer. Eich honn awer nore de Schakoh kannt, die annere, dat
ware richtige marregattespione, wo noch net mol deitsch verstann honn.
Do
honn mer die sechs kerle bei dem wendemann in de keller gesperrt unn die ganz
nacht wach gehall. Eich muss sahn, eich hatt mich et erscht en bissche iwer de
schullehrer gefuchst, dat er mir net richtig gesaht hatt, wat alles abgemach war. Awer ich muss sahn, et war
richtig so. Hette mir die marregatte im keller iwerfall, dann hette se sicher
geschoss unn et hett dote gebb. Deswege hatt de schullehrer die ehn seit von
der kneip, wo en deerche rausgangf is, freigeloss. Die marregatte hatte vor
lauter schreck alles leihe geloss unn
wollte ausreisse, sinn awer dann unner die wachtposte geroht, wo an alle
strosse uffgestellt ware. Unne an de drohtbrick hatte die buwe iwer finfzig
bowere ausgehehlt unn maul un nas un aue rinngeschnitt unn en kerz rinngestellt
unn sie dann an de béem uffgehonk. Dat hot ausgesiehn, wei wenn fufzig deiwele
uff de béem hucke dere unn wie die marregatte dat gesiihn honn, do war et aus
mit ihrer korraasch.
Jawohl,
pader, dat war en nacht, wie ich sie mei lewe noch net mitgemach honn! Die
marregattespione honn do beim wendemann im krumbeerekeller gelehn, unn wenn
ehner rinnkumm is, dann honn sie die aue zugemach unn ihr testament gemach,
weil sie sicher gemehnt honn eich det ihne die hels abschneide losse. Dat were,
jo aach sicher dat beste gewest, awer for so ebbes se duhn, gehn die
keschmierecker viel zu viel in die kerrich. De Schakoh hot an ehnem stick
lamentiert unn noh seiner fraa unn seine kinner gefroht unn eich honn de arme
dumme kerl gedauert.
Dieselwig
nacht is dem schreiwer, wo mer eingentlich nicht richtig wusst, is er en
marregatt orre is er kehner, en schroh stickelche passiert.
Er
wusst von der ganz geschicht nics, unn wie uff ehmol dat schiesse unn spetakele
an de kerrich lossgang is, do is er aussem bet geschprung unn wollt fics in die
hose, weil er gemehnt hot, die kerrich det brenne. Im dunkele hot er awer
seiner fraa ihre gestrickte winterjacke verwischt unn is nics wie mit de behn
ind die arme, unn wie er gewohr wor is, do war et zu spet, do hot er fest
dringestoch unn is en halb stunn rumgehupst wie ein dollgeworfener hahn, unn
wie de jacke veriss war unn er sei richtig hos funn hatt, do war alles rum. Wie
et dag wor is, do hot de wendemann de menner unn buwe kaffee gebb un eich saht:
-
Keschmierecker, - honneich gesaht - die erst schlacht is gewunn! Geht aweile
hemm unn schmiert die schunke unn sorgt for polver unn blei. For datmol honn
mer nore mit drockenem polver geschoss. Wenn awer die richtige marregatte
hehre, wat et mit ihre spione unn helfershelfer gebb hott, dann komme se ganz
sicher, unn dann brauche mir geschmierte
gewehrléef unn blohe bohne.
Dat
war en spass, wie dei keschmierecker menner unn buwe sesammegehall un richtig
schiesse gelehrt honn. Dreimol in der woch war ihbung, unn dann sinn se all so
pinktlich kumm wie wenn musik wer, unn wie so drei woche rum ware unn die
marregattte immer noch net kumm sinnn, do warener schon drunner, die honn gemehnt,
wenn die marregatte net kehmte, dann mihsst mer se suche gehn. Dodevun wullt
eich awer nics wisse, weil ich mei lebdag noch keh spass am romlaafe unn
vagabundiere un streitsuche hatt.
Do
hatt ich mol nomedags grad angefang, en krumbeerestick se zackere unn erscht
ehn fuhr gemach, do hot s uff ehmol korz nohnanner dreimol bumm, bumm unne an
de kerrich gemach, unn do sinn eich unn mei buwe unn meine dochtermann nics wie
zwerrich dorrich die besemhecke hemm unn uff die geil unn ronner bei de
wendemann. Do sinn se aach schon von alle seite angejaht kumm unn hann um en
jung rom gstann, de hot nechst keh odem meh krieht unn hot verzehlt, er hett
zwai stunn unner der keschmierpikad bach gestann, unn do were uff ehmol die
marregatte uff de anner seit vun der rio de berrich ronner geritt kumm unn do
werer er gelaaf kumm, wat er gewe kunnt.
-
Dann mol die gewehre gestoppt, - honn eich kimmediert, - unn die testamente
gamach! Die marregatte kumme net in die Keschmiereck, awwer wer de marregatte
in die finger fellt, de braucht keh dokter meh se rufe for absekratze.
Die
fraaleit unn kinner sinn aach gelaaf kumm unn honn angefang se kreische un se
schraie, unn en paar vun de menner unn buwe honn uff geil gehuckt wie en krott
uffem schleifsteen wenn se bauchweh hott.
-
Seid mol ruhig mit dem flerre, - honn eich dem weiwervolk zugeruf. - Mit rotz
unn wasser losse sich die marregatte net verjahe, do muss geschoss werre.
Do
is aach de pader schon kumm unn hot die fraaleit unn dat krutzig volk in die
kerrich geruf un andacht gehall, unn mir sinn im gallopp ronnergejaht, wo die
stross von der batatteschness zwischig der fels unn der bach in de Keschmiereck
kimmt, honn das geilsvieh in en portrer getrieb unn uhs im wald versteckelt.
Wie
mir so en stunn do gelehn honn, do is uff ehmol ehne von uhse wachtposte ganz
verriss unn verroppt vun der Batatteschnehss her iwwer de berrich dorrich die
hecke kumm unn saht, die marregatte were in a halwer stunn do, et were sicher
so sticker zwaihunnert mann. Do honn die keschmierecker sich hinnigf die béem
unn hinnig die felse gehuckt unn allminanner iwwer die gewehrléef uff die
stross geguckt.
Et
hot net lang gedauert, do honn mir geil trappele gehert, unn mir erste ninnig
de hecke rauskumm. Fufzig mol hatt ich gesaht, et sollt niemand schiesse bis
ich schraie det, unn die keschmierecker sinn aach all scheen ruhig leihe blieb.
Wie
die kerle immer meh hinner de hecke rauskumm sinn unn noch so zwaihunnert
brasse weit weg ware, do hot uff ehmol meine jingste jung, wo zwai johr im
kolleg gewest war, unn newer mir gelehn hott, ganz hehlich gesaht:
-
Vatter, - hot er gesaht - dat sinn jo gar keh marregatte, dat sinn soldate. Die
soldate, wo ich in der stadt gesiehn
honn, honn aach so blohe schapunne mit gehle knepp dran.
Do
is aach schon de schullehrer dorrich de wald gekrawwelt kumm unn saht:
-
Hannes, - saht er - noch net schiesse, dat sinn glawich soldate.
-
Soll dat wohr sinn? - honn eich gesaht. - Unn wat solle wir dann mache? Mir
wulle aach keh soldate im Keschmiereck honn, wo mir fittere misse.
-
Eich wehss, wat eich mache, - saht der schulehrer, is ronner in die stross
gesprung, hot sei gewehr leihe geloss unn sich dann uff die kerle zugang, wie
wenn nics wer. Mir honn uhs nechst die aue ausgeguckt unn die buwe rum herum
honn hehlich gefroht:
-
Hannes, derfe mir schiesse, ebb se dem schullehrer de hals abgeschnitt honn?
-
Nee, noch net! - sach eich - unn ruhig blieb!
Wie
die kerle de mann uff der strohss gesiehn honn, do honn se de erscht en bissche
still gehall unn dann honn sie ihm ebbes uff bresseljanisch zugeruf unn de
schullehrer hot bresseljanisch geantwort unn is dann bei sie hingang. Do is uff
ehmol ehne vun de kerle mit de blohe schapunne vom gaul gesprung und hot dem
schullehrer die hand gebb unn ihm uff de buckel gekloppt unn die annere sinn
all drum rum unn mir wusste aimmeh wat mir denke sollte. En zeitche druff sinn
die zwai bei uhs riwwer kimm unn de schullehrer hot geruf:
-
Hannes, komm mol ronner!
Eich
honn mei gewehr meinem jung gebb, awer mei pistol mitgehollt.
-
Hannes, - saht der schullehrer - dat sinn kehn marregatte, dat sinn werklich
soldate. Guckmol dohie, dat is de boliss wo mol verzehn dag beim wendemann
gewohnt hot, wie se de muledriwer gesucht honn, wo de annere dotgeschoss hatt.
-
Giwitrterche for spass, ei werklich, dat is er! - honn eich gesaht unn dem kerl
die hand gebb. - Wat wolle die soldate im Keschmiereck?
-
Die marregatte verjahe, - saht de schulleherer.
-
Dann komme se awer tsu speet, - honn eich gesaht, - unn kenne gleich nochemol
hemmreite.
-
Dat wolle se aach, - saht de schullehrer, - awer wat de kummedant von de
soldate is, hot gesaht, er hett gehehrt, mir hette sechs marregatte gefang unn
er kehmt, for die kerle presjes se mache.
-
Unn ihne de hals abseschneide, - honn eich gesaht. - Unn wat host dan gesaht:
-
Eich honn gesaht, die marregatte were schon drei woche uff numero sicher. Do
hot de kummedant sich noh seine soldate rumgedreht unn is mit dem finger unnig
seinem hals dorrichgefahr unn hot gelacht.
-
Schullerhrer, - saht eich, - dat hat hett eich net fertig bracht ohne se liehe,
awer mir derfe doch de arme deiwele net ehnfach de hals abschneide losse.
Do
hot de schullehrer en bissche mit dem poliss geschwertzt un dann sah er iwer
mich:
-
De kummedant hot gesaht, die soldate hette hunger unn kennte erscht morje frih
hemm reite.
-
Dann kaaf dem mann, wo mir das geilsvieh im potrer honn, uff mein rechnung en
ochs ab unn sorg devor, dat die kerle net in de schnehss komme.
Dann
honn eich die keschmierecker sesammegeruf unn ihne alles ausgeleht, wat
bassiert war, unn dann honn eich kummediert: "Uff die kracke unn hemm, die
marregatterei is aus".
Die
mehrschte ware froh wie junge hunnder, nore vun de junger buwer warener paar
drunner, die honn nechst gemehnt, se derfte net hemm, ohne en richtige
marregatte vom gaul ronnergeschoss se honn.
Dann
sinn mir im gallopp in die schnehss gejaht, unn dat erschte, wat eich gemach
honn, war de marregattespione die stricke dorrichseschneide unn se fortsejahe.
De wendemann hot ihne noch gesaht:
-
Kerle, macht dat ihr fortkimmt, sonst dun eich die soldadte die rot krawatt an
de hals! Unn wenn ehne von eich sich nochemol im Keschmiereck siehn lesst, dann
is er en doter mann!
Die
kerle honn aue geschnitt, wie der gesebock wenn der blitz inschleht, unn sinn
ohne adjees se sahn de berrich in de wald un fort ware sie.
De
Schakoh honn eich uff die seit gehollt unn honn gesaht:
-
Schakoh, - saht eich, - du bist eigentlich schlechter wie alle marregatte
sesamme. Du bist ein verreter unn en niedertrechtiger kerl, awer ich dauerer
dei fraa unn dei kinner. Verkaaf, waste host unn mach datste forkimmst, im
Kesschmiereck kannste nimmeh bleiwe.
Der
Schakoh hot aach richtig sei schnapsbudick verkaaft unn is fort. Ebb de Schakoh
fortgewannert is, is noch en stickelche bassiert, wo ma gesiehn hot, wat for
sort religion der kerl im kopp hatt.
Bei
dem schreckliche schiesse unn dem viele zohres, wo in der marregattezeit immer
im Kesschmiereck war, is dem Schakoh seine beste mule ausgeriss unn war nimmeh
se finne. Do is dem Schakoh seine fraa bei de pader gang unn hot gefroht wat do
se mache wer. De pader saht, se sollt mol zum heilige Antonius bete, dat hett
er schon viel leit verrot und hett immer geholf. Do honn de Schakoh unn sei
fraa unn sei kinner zum heilige Antonius gebet, awer de mule is net kumm.
Do
hot dem Schakoh sei fraa mol en mess lese geloss unn de Schakoh unn die fraa
unn die kinner ware all in der mess, awer de mule is net kumm.
Do
is de Schakoh hingang unn hot jo richtig dem deiwel en stickelche fumm
versproch, wenn er de mule emmbringe tet. Ma mehnt, et wer net meglich, awer de
negste morje, hot do jo net richtig de mule am potrehrzaun gestann unn war dich
unn fett wie en mastsau.
Do
is de Schakoh hingang unn hot dat stickelche fumm nacht's hehlich uwe uffem
berg in der waldplandaasch ufenn gabriuwestumpe geleht unn is fort ohne
rumseguke. Dehemm hott er dann sei fraa un sei kinner sesammegeruf unn fics en
vaterunser begeht for dat et eigentlich net ganz richtig gewehst war, dat grad
de deiwel de mule zrickbracht hatt. Die sort andacht hatt de Schakoh vun de
muledriwwer gelehrt. So en johr speter honnse im Kesschmiereck verzehlt, er wer
stimperlich umkomm. Er hat uffem kamp nochemol en kneip angefang unn hot mit
geschmuggeltem schnaps gehandelt. Wie et do uff ehmol gehees hot, die bolisse
kehmte for de schnaps se suche, do wull de Schakoh fics en bipp schnaps in die
hecke schiwwele, awer die bipp is uff ihn gefall unn hot ihm dat kreiz
dorrichgeschlahn. Er hott noch grad lang genug gelebt, bis de pader kumm is unn
sei beicht gehehrt hatt, dann war er dot. De alte Michel, wat sein schwervatter
war unn ihm der muleschwanz uffem rippenstrang in sticker geschlahn hatt, hott
die fraa un die kinner in sei haus gehollt, unn die kinner sinn all ganz ordenliche
bauere wor.
Pader,
dat is die geschicht von der marregatterei im Kesschmiereck. Iwer uhs
kesschmierecker dun die annere jo aach alt viel spotte, awer dat is pure
dummheit unn neid. Wenn die bauere iwerall so sesammehelle dete, wir mir in der
marregatterei sesammegahall honn, dann dete die spitzbuwe unn adfokate unn die
annere bauersenger unn bauereschinner net so gute gescheftcher mache, wie mer
et iwerall rum sieht. Et sinner awer so viel unnig uhs bauere, die sinn dumm
unn dickkeppig unn gunne dem nochber dat stick brot im maul net, unn dodevor
werre se dann beloh un betroh un gestrippt bis iwig die ohre. Solang wie die
bauere richtig sesammehalle, helft uhse Herrgott aach, unn keh revolutzion, unn
aach de glihnig hellemoppes net, kann ihne schade mache.
Mit
viele griessen will ich mein schreiben schliessn.
Hanns
TRADUÇÃO:
Os maragatos vêm!
Padre Balduíno Rambo
Estrondorosamente
engraçado, queridas pessoas, posso lhes dizer, a história do rei da roça no
último volume ainda anda causando estardalhaço.
Alguém
imaginou que o bebum, se imaginando o protagonista, ficou verde e amarelo de
raiva por isto estar escrito no calendário (livro Ignatius Kalender). Outro
disse que a história da revolução foi bem diferente, e que a história do rei da
roça foi um apanhado de cinquenta historinhas distintas que não tinham nada a
ver uma com a outra. Também tinha os que ficaram por aí provocando, dizendo que
o padre queria debochar deles com seu dialeto hunsrickisch e se isto tornasse a
acontecer mais uma vez, seria o fim da bandeira.
Então
eu fiquei realmente apavorado e contei para o padre Wenzel que talvez fosse o
fim de minhas histórias e que eu tinha mais o que fazer; talvez não fosse
principalmente tudo igual, a bebedeira, o carteado e o jogo do bolão e as
igrejas e as brigas de escola e a politicagem e o abandono das cidades e todos
os tipos diabólicos do mesmo continuariam indo e nenhum sermão e nenhum
calendário (livro Ignatius Kalender) adiantariam para isto. Quando tudo estava
neste ponto, recebi uma carta enorme, que tinha 25 páginas e veio de Canto do
Requeijão o qual rebatizaram de Fundão da Onça e foi escrito pelo velho João
Pedro Knippeldick. Quando tinha lido a carta, primeiro me sentei e durante meia
hora chorei de tanto rir e então foi o fim de todas as minhas boas regras: a
carta entrou no livro sem sequer trocar uma palavrinha! O velho João Pedro não
mentiria e nenhuma pessoa pode dizer que ele debochava dos colonos.
Aqui
está a carta!
Fundão
da Onça, primeiro de Abril de 1947.
Prezado
Padre Rambo!
Foi
muito engraçado quando meu Miguel, seu Luiz e seu Francisco, que estuda em
Salvador do Sul, trouxe o livro em casa! Eu já sou velho, corcunda e grisalho e
enxergo muito mal, mas eu logo coloquei meus óculos de canjerana e li, li, até
que tudo estava lido e quando estava pronto ela (esposa) leu para as meninas,
os netos, os bisnetos, deixando o feijão queimar e não viu que o gato preto
entrou no defumador e saiu correndo com meia linguiça atravessado sobre a lata
de lavagem correndo para fora da janela da cozinha. E quando ela terminou disse
para mim:
-
João - disse - Então escreve uma vez para o padre a história de quando os
maragatos vieram no Canto do Requeijão!
-
Sim, escrevo! - Respondi. - Mãe, para onde pensa? Uma pena (caneta) não é um
cabo de enxada e escrever é mais difícil do que desmatar.
Mas
a mãe ficou tanto tempo me incitando, que eu, numa manhã de chuva enchi meu
cachimbo e me meti na história dos maragatos.
Isto
foi assim:
Era
o tempo em que havia muitos temporais de granizo sobre o Canto do Requeijão e
os pés de milho voavam até as nuvens. Caíam pedras tão grandes quanto laranjas
e o temporal derrubou o telhado da cozinha e as pedras quebraram os pratos e as
tijelas sobre a mesa. Estávamos a recém comendo e corremos para debaixo da mesa
e isto fazia tanto barulho sobre a mesa e o telhado da casa que parecia que o
mundo ia acabar. Quando o temporal acabou, estava tudo cheio de galinhas mortas
e porcas de colunas arruinadas.
O
pior era, que ao mesmo tempo os maragatos vinham do campo para roubar cavalos e
bois e seu dinheiro, e como se dizia, para cortar o pescoço das pessoas.
Parece
que não é possível, em Canto do Requeijão morou um homem de nome Jacó, que se
amigou com os maragatos. O Jacó antigamente era um intenso domador de burros,
também morou um tempo na cidade e daquele tempo as pessoas contaram cada
história!
Quando
ele veio pela primeira vez para a cidade e viu que as pessoas dentro dos bondes
davam dez centavos para o maquinista, então ele foi até o maquinista querendo
comprar os bondes e maquinista fez o negócio entrando na brincadeira, e a
cidade inteira ficou debochando do caçador idiota de moedas, o qual não queria
trabalhar na roça.
Então
o Jacó iniciou uma pequena venda na cidade onde ele negociava ovos, galinhas,
chmier, e não demorou muito quando de repente seu pai ganhou uma carta escrita
em português, explicando ao pai que ele fora assaltado, apanhou bastante e
estava deitado no hospital e que sequer tinha calça ainda para vestir. Então a
mãe do Jacó comprou fazenda e rapidamente fez um par de calças para ele e nunca
mais o deixou ir para a cidade.
Um
tempinho depois, o Jacó casou, mas sua esposa era uma perfeita lambisgóia, e
não durou um ano e tudo veio por cima e abaixo. Então os dois foram até o padre
e o Jacó disse:
-
Padre, - ele disse, - o senhor nos casou cobrando dez e eu pago trinta se o
senhor novamente nos separar.
Pelos
diabos, então o padre gritou, a ponte de as pessoas ouvirem seus brados no
outro lado do arroio sobre o morro e os dois tiveram que ficar juntos, e isto
aos poucos foi andando um pouco melhor.
O
Jacó abriu um pequeno buteco ao lado da igreja e tudo o que era bundão, bebum,
viciado em carteado e tudo o mais, domingos à tarde faziam sua festa lá.
Quando
a revolução iniciou no campo, de repente um rapaz foi até o Jacó, do qual
ninguém sabia nada sobre ele. Ele pernoitou no Jacó, e a conversa rolou sobre o
que o rapaz aprontou naquela noite com a filha do Jacó, a Catarina, que era um
ordinária.
O
Jacó lhe havia cedido sua cama que estava forrada com um novo colchão de palha
de milho. Assim que o rapaz foi para a cama, sempre dava uns rangidos
esquisitos e o rapaz passou a noite inteira se revirando no colchão e seus
rangidos pareciam assombração. Na manhã seguinte o rapaz não apareceu e quando
o Jacó foi verificar, não tinha nada na cama mas o colchão estava no chão e
dentro dele algo se debatendo como se tivesse uma porca dentro de um saco de
abóboras. O bobalhão do rapaz estava entremeado no saco de palha e não tinha
mais encontrado a saída.
Mas
o rapaz desconhecido era um maragato e incitou no buteco o movimento em prol
dos maragatos. Também não demorou muito para que um par de bebuns e viciados em
carteado e outros adeptos virassem maragatos de verdade e soltassem o diabo no
Canto do Requeijão. Estas pessoas faziam reuniões secretas à noite no buteco do
Jacó e se dizia que o porão do Jacó estava recheado de revólveres, armas e
facões.
E
neste mesmo tempo tinha missões no Canto do Requeijão. Um pequeno e gordo padre
as cerimuniou. As pessoas, posso lhes assegurar, estrondoavam e relampeavam na
igreja mais que numa tempestade de granizo.
-
A revolução, - ele disse - não seria nada para a colônia e para os cristãos
católicos e os cortadores de pescoço, mas seria contra o quinto mandamento.
-
Rumam para fora da Igreja, - ele disse - para que incita a paz! Acabem com as
idéias de ódio, as que giram em torno de tortura e morte! Para fora com o
preto, os desacertos e separações que acometem as famílias! Para fora com o
perigoso ser sem luz, o qual já está sentado em seu meio e os acompanha atá na
igreja!
Estava
tão silencioso na igreja, que se ouvia os relógios de bolso em seu tique-taque.
De repente, o velho Bastião, que era um alemão emprestado, levantou e queria
sair de mansinho. Quando o padre viu isto, o chamou de volta e disse que ele
não mencionara a cor preta e sim, que ele quisera dizer o preto, o demônio, mas
a gurizada começou a rir na igreja e o padre teve dificuldades para se aprumar
novamente.
Na
semana seguinte tinha missões lá em cima no morro e os maragatos combinaram
entre si que aprontariam uma para o padre. Ao entardecer estava o Jacó em lidas
na reparação de seu cercado com martelo e torquês e gritava e chamava para
todos os lados para as pessoas pensarem que ele estava em casa. Quando
escureceu, ele então subiu o morro numa disparada, se enfiou no curral
principal e cortou rente o rabo do burro com um facão, a ponto de sobrarem
somente mais alguns toquinhos. No dia seguinte, quando o sol ainda não nascera,
o Jacó já estava novamente em lida com seu cercado, martelando, como se nada
tivesse acontecido.
Mas
a história terminou diferente do que o Jacó pensava. Ainda não era hora da
merenda quando uma meia dúzia de homens desceu o morro a cavalo, vindo à frente
o Miguel, que era sogro do Jacó e atrás ainda traziam o burro com a bunda a
ponto de navalha, sem o rabo.
Apearam
no buteco do Jacó e o Miguel entrou, bateu com o rabo cortado no balcão tantas
vezes até que do rabo não sobraram mais ossos, nem pele nem pelos. "Eu
quero te ajudar, maragato desgraçado!" Ele gritava. "Logo vais
colocar quinhentos reais sobre a mesa ou eu transformo tua cabeça de bagre em
migalhas, seu atorador de rabos, seu louco de plantão, seu pano de pratos
fedido, seu louco!"
O
Jacó ainda queria falar alguma coisa mas o Miguel o empurrou, o chacoalhou e o
empurrou em ziguezague pelo buteco, a ponto de ele ficar sem palavras. Sem
falar nada ele tirou o dinheiro da guaiaca. Quando os vizinhos se juntaram, o
Miguel contou que seu filho que na
última noite dormira no paiol vira tudo, o que o Jacó aprontara com o burro, e
que este burro não era o meio de transporte do padre mas que era o burro mais
gracioso do próprio Miguel e que agora estava envergonhado e enfeiado para o
resto de sua vida. Nós conhecíamos o Jacó e sabíamos tão bem quanto o demônio
onde o Jacó entrava neste rolo, e que ele chamaria os maragatos para nos
cortarem os pescoços. Isto era mais certo que dois vezes dois igual a quatro.
Então
eu estava justamente alimentando os animais e o sol estava se pondo, então veio
a galope o filho do professor e disse que o pai falara que eu era para vir no
dia seguinte na igreja, após a missa a uma reunião.
Quando
eu na manhã seguinte saí para a estrada, vinham os homens de todos os lados, e
a igreja lotou quase tanto lota aos domingos. Quando a missa terminou, fomos
todos à escola e o professor anunciou e disse que assim não podia continuar,
que os poucos maragatos iriam bagunçar o Canto do Requeijão e que os
verdadeiros maragatos estavam a caminho. Que as caixas de cerveja descarregadas
anteontem no buteco do Jacó estavam recheadas de pistolas e os sacos cheios de
pólvora e munição.
Todos
calaram por um momento, então falou bem alto o velho Jakob que ainda era um
alemão nativo:
-
O melhor seria nós irmos em matarmos todos os maragatos de Canto do Requeijão.
A
maioria de nós pensou como o velho Jakob, mas o professor disse:
-
Sim, senhor Jakob, isto vai contra o quinto mandamento e nós todos vamos para o
inferno.
-
Isto também podia ser feito por alguém que já está sentenciado para o inferno!
- Disse o velho Jakob. Todos começaram a rir. O professor perguntou:
-
Tem alguém no meio de vocês, que já está sentenciado para o inferno, para matar
os maragatos?
Então
todos os homens foram às gargalhadas mas ninguém se manifestou.
-
Sim, sim! - Disse o professor - Nós estamos sentados aqui juntos e rimos, mas a
história com os maragatos é séria. Povo, nós colonos temos que andar juntos,
senão estaremos perdidos. Eu quero contar para vocês o que aconteceu no Vale Do
Leite Gauer.
Também
sempre se dizia que os maragatos estavam a caminho mas ninguém acreditava com
certeza. Quando já era tarde demais, então eles pegaram ligeiro suas pistolas e
armas enferrujadas e ainda poliram outras garruchas e levaram junto para a roça
e continuaram a capinar e passar o arado como se nada tivesse acontecido.
Somente os filhos pequenos e os velhos ficavam em casa. Então, de
repente, do outro lado do arroio veio uma tropa de rapazes cavalgando e eles
tinham terríveis e ameaçadoras armas e lenços vermelhos no pescoço. A velha
avó, que primeiro os viu, gritou:
-
Crianças, aí vem os maragatos, eles vão nos cortar todos os pescoços. Carlos,
corra ligeiro até em cima do morro onde estão os homens e diga que os maragatos
vieram!
O
Carlos estava tão velho quanto sua mulher: pegou seu cajado e atirou fora,
montou seu possante e dê-lhe que dê-lhe, subiu o morro. Quando ele chegou lá em
cima, os homens estavam às voltas com o João que acabara de se cortar na perna
com a enxada e sangrava que nem quando se sangra um boi. Quando ouviram que os
maragatos estavam aí, pegaram uma cueca e fecharam a perna do João amarrando
tudo com cipós, colocando ele nas costas e carregando-o até sua casa na cama,
para depois enfrentarem os maragatos.
As
crianças e as mulheres ficaram em casa rezando o terço e chorando e gritando.
Mas neste mesmo dia os maragatos ainda não vieram, e quem também não veio foi o
velho Carlos. Sua esposa corria de um vizinho ao outro implorando que nem uma
criança pequena, que ajudassem a procurar seu marido. Com certeza os maragatos
já o teriam degolado e ele estaria estirado no mato e os urubus viriam
devorá-lo.
Então
os homens foram de noite procurar no mato e quando um sapo pulava por sobre o
caminho. ou uma coruja piava, então eles ficavam atabalhoados e achavam que os
maragatos estavam aí. Quando já era quase dia, então acharam o velho homem na
beira da estrada onde o matungo o derrubou. Carlos estava todo arranhado e
rasgado e fora de si. Quando eles o trouxeram para casa a gritaria e a
choradeira novamente iniciou e também os homens estavam desesperançados.
Assim,
lá pelo meio-dia os maragatos realmente vieram. Então os homens se deitaram
atrás de um muro de potreiro espreitando os caras. Qaundo eles justamente iam
começar a atirar, então veio cavalgando da picada vizinha um homem para a
frente dos maragatos e ele chamou:
-
Pessoal, não atirem! Os maragatos são amigos! Eles só querem algo para comer e
novamente logo partirão.
Quando
os moradores do vale do Gauermillich ouviram isto, deram um pulo, deixaram tudo
parado e fugiram. Os maragatos vieram, se adonaram do pão e da linguiça que os
moradores de Gauermillich deixaram atirados em seus alforges e pegaram as
pistolas, revólveres, machados, foices de cabo comprido e saquinhos de pólvora
que os moradores do vale de Gauermillich tinham atirado fora. Ajuntaram e
ficaram para si. Um homem também havia perdido sua japona, dentro da qual havia
oitenta pilas e também a japona e o dinheiro os maragatos levaram junto.
Então
os maragatos cavalgaram para dentro do vale levando tudo junto que lhes era do
agrado, cavalos e mulas e bois e vacas e revólveres e pistolas e facões e
dinheiro o máximo que conseguiam.
No
Bendemann uns trinta caras encomendaram comida. A esposa de Bendemann cochichou
para seu marido que colocaria veneno de formiga na comida e então o demônio
tomaria de volta aqueles que ele havia trazido. Mas o Bendemann não queria
saber nada sobre isto e isto foi a sua sorte. Quando então a comidad estava
sobre a mesa, então o chefe dos maragatos sacou sua pistola e obrigou a esposa
e os filhos do Bendemann a comer primeiro. Os maragatos não mataram ninguém,
mas roubavam como o diabo. Quando uma semana depois eles foram embora do vale
de Gauermillich somente mais existiam velhos matungos e pequenos porquinhos e
no vale inteiro não existia mais um velho trabuco para caçar gambá.
-
Homens de Keschmiereck, - disse o
professor, - Vejam, assim acontece quando os maragatos vêm! Conosco ainda é
muito pior porque já temos os maragatos na comunidade.
Por
isto trotem todos para casa e limpem suas armas e seus trabucos e sua pistola e
comprem pólvora e chumbinhos e tdo o mais
que é necessário para atirar e afiem seu facão. Mantenham o cavalo
encilhado, na baia e quando os tiros
tronarem três vezes na igreja, todos vêm cavalgando e mostraremos aos
maragatos com Bartel pega o extrume. Lá embaixo onde o arroio de Keschmiereck
ao lado da estrada onde por entre as rochas corre, nos deitaremos camuflados no
mato. Por lá todos necessariamente precisam passar para ir a Keschmiereck e
quando os maragatos vierem, eles levarão feijões azuis descozidos (chumbinhos)
em suas panças.
-
Isto tudo é muito bonito, professor, - disse eu, - mas nós também
precisamos alguém que nos comande senão
ninguém sabe o que fazer.
-
Hannes, - disse o professor, - tu não deves pensar que eu tenha esquecido algo
tão importante. Hannes, ainda precisamos votar em quem possa nos comandar!
-
Eu acho que isto é muito simples. - Manifestou o velho Jacó - O Hannes
Knippeldick é o colono mais forte de Keschmiereck e pode bater com maior
destreza o porrete entre os maragatos. Seu pai esteve na guerra dos anos 70
(1870), seu filho é o rei do tiro e os outros filhos todos aprenderam a atirar
com destreza. - Então todos gritaram: - Sim o Hannes deve comandar, ele é o
mais entendido.
Eu
achei que o raio havia me acertado e de que iria me escolher, mas ninguém me
deixou tomar a palavra e o professor bateu com o punho na mesa e disse:
-
Hannes, - ele disse - você tem os filhos mais fortes e as filhas mais lindas e
a maior casa e as melhores plantações e a maior quantidade de gado de toda a
Keschmiereck. Tu és quem tem mais a perder se os maragatos vierem. Alguém
precisa ser o comandante e este alguém é você.
Padre
eu posso lhe dizer, em toda a minha vida nunca fui adulador, mas nesta manhã me
escorreu suor quente e frio pelas costas. Se expulsarmos os maragatos - pensei
- então os filhos de nossos filhos de Keschmiereck ainda comentarão sobre o
comandante Hannes Knippeldick; se não os derrotarmos, então cortarão os nossos
pescoços e tudo irá por água abaixo.
Depois
que eu havia interpretado com astúcia como isto poderia ficar, perguntou ao
velho Jacó que era um belo cara e mais falante:
-
Então, professor, já temos o comandante, mas o que faremos com os maragatos de
Keschmiereck?
-
Isto vocês devem deixar para o seu professor, - disse o professor e acompanhou
franzindo o olhar e eu logo já captei que ele já tinha um plano em mente.
Então
nós cavalgamos todos para casa e durante toda a tarde estalavam nos brejos e
embaixo das laranjeiras, onde os homens e os rapazes experimentavam a pólvora,
e eu mesmo era o comandante de Keschmiereck.
Quando
estávamos justamente sentados à mesa e já era quase noite, então de repente a
cachorrada saíu e latiu freneticamente como se tivesse sua presa sentada sobre
a árvore. Eu já tinha pendurado a minha pistola e observava por detrás do forno
o que estava acontecendo. Então parou alguém na cancela montado em uma mula, o
qual era preto como uma panela de cozinhar, e quando saquei minha pistola ele
gritou: "Boa noite, Hannes! E não atira, somente sou o professor! Vem
ligeiro e expulse esta cachorrada, senão não vou conseguir apear!"
Então
assobiei para o cachorro o trazendo de volta e perguntei ao professor se ele
estava fora da intriga e o que tudo isto significava.
-
Isto significa, - disse o professor, - que o comandante de Keschmiereck Hannes
Knippeldick e o professor esta noite ainda irão para a primeira certeza de que
precisamos vencer os maragatos, senão nenhuma arma ajudará. Hannes, ouça bem,
como esta noite ainda vamos expulsar os maragatos de keschmiereck.
Então
o professor me contou que os maragatos iriam realizar uma reunião àquela noite
no boteco do Jacó e deveriam ter passado o capoieiral antes do amanhecer. Então
ele me contou seu plano e eu me agradei dele e chamei meus cinco filhos e meu
genro e levamos tudo o que tinha de atirar em casa e quando estava
completamente escuro fomos discretamente junto com o professor até a igreja.
Quando chegamos perto já vimos tudo cheio de homens e rapazes, e atrás da
igreja ardia um foguinho e junto a ele estavam dois adolescentes sentados junto
de seis canhões de festim carregados.
No
porão do Jacó só se via uma tímida iluminação e nenhum cachorro latiu quando
nós lá pela meia noite nos espreitamos lá para dentro.
Quando
o relógio da torre começou a bater 12 horas, também atrás da igreja começaram a
tronar os canhões de festim, bum, bum,bum... seis vezes em sequência, e eles
ainda não haviam terminado eu gritei:
-
Para cima rapazes, atirem, soquem, batam, finquem, matem os maragatos!
Então
os homens e rapazes começaram a gritar, a uivar tão estridentemente como se cem
mil demônios reluzentes estivessem vindo do inferno, e atiraram e bateram em
latas de querozene, agitando tochas no ar e vieram correndo de todos os lados
em direção ao boteco.
Então
a mulher do Jacó abriu a Janela violentamente e olhou para fora e quando ela
viu aquele fogo e o atirar e aquele monte de caras escuras, ela soltou um
grito, caiu para trás e desmaiou.
No
porão nada se mexeu mas a luz se apagou e tudo ficou quieto. Então eu e meus
rapazes e meu genro invadimos a casa
pela janela e fomos diretamente para o porão. Ali estava tudo cheio de armas e
pistolas mas dos maragatos nada havia à vista.
-
Professor, - disse eu - que noite enganadora é esta? Nós não viemos aqui caçar
Tiltapes.
-
João, - disse o professor, - espere só mais um pouquinho, os tiltapes logo vem!
Então
também já começou a dar tiros no outro lado do arroio junto com o grito e uivos
e todos correram até lá e ajudaram a atirar e berrar.
Então
novamente silenciou e logo deu lá embaixo sobre a ponte pênsil um espetáculo.
Eu não consegui captar o que tudo isto significava e como eu cheguei na ponte,
então eu vi o matão cheio de reflexos luminosos de olhos e a partir de cada
macega havia barulho e o fogo guspia. Então, de repente, vieram ao meu encontro
uma meia dúzia de rapazes que só mais atiravam e gritavam: "Estes são os
maragatos" Segurem-nos!"
'' Então eu peguei em cada mão uma pistola e atirei nas fuças
deles e gritei:
-
Garotinhos, chega! Agora está na hora, mãos ao alto, senão os urubus vão
comê-los!
-
Não atira, não atira, não atira! - Imploraram os rapazes, afinal, nossos os
nossos garotos já os tinham dominado e
amarrado e deitado um do lado do outro por sobre o gramado.
Quando
eles estavam ali deitados, acendi um palito de fósforos e olhei quem afinal
eles eram. Mas eu só conheci o Jacó. O resto eram espiões dos maragatos que nem
sequer entendiam alemão.
'Então
nós prendemos os seis caras no porão do negociante ficando acordados toda a
noite. Devo confessar, que de início fiquei um pouco brabo com o professor, o
qual não me disse ao certo sobre tudo o que havia combinado. Mas, confesso que
assim estava certo. Se tivéssemos os maragatos no porão, então certamente eles
teriam atirado e haveria mortos. Por isto o professor deixara livre um lado do
boteco onde tinha uma portinha. Os maragatos, de puro susto, deixaram tudo par
trás e queriam fugir, mas acabaram nos postos de vigília os quais haviam em todas
as estradas. Lá embaixo na ponte pênsil os rapazes haviam espalhado mais de
cinquenta abóboras com boca, nariz e olhos entalhados, colocando em seu
interior uma vela e as pendurando na árvore. Isto ficou parecendo como se
cinquenta diabos estivessem sentados nas árvores e quando os maragatos viram
isto, sua coragem terminou.
Sim,
padre, isto foi uma noite, uma destas que ainda nunca havia passado! Os espiões
maragatos estavam então deitados juntamente com o dono da venda no porão das
batatas inglesas e quando alguém entrava eles fechavam seus olhos e faziam
testamentos porque achavam com certeza de que lhes cortaria o pescoço. Isto
talvez teria sido o melhor, mas para causar algo assim os moradores de
Keschmiereck vão demais à missa: O Jacó se lamentou por demais e ainda se
lamenta com sua mulher e filhos e eu tive pena do pobre bobalhão.
Nesta mesma noite aconteceu com o
escrivão - a quem não sabíamos com certeza se era maragato ou não - algo
terrível.
Ele
não sabia de nada da história, e quando de repente estourou o espetáculo de
fogos na igreja, então ele pulou da cama e queria rapidamente vestir a calça
porque ele achou que haviam invadido a igreja.
Mas
na escuridão ele pegou sem saber o casaco tricotado de sua esposa e enfiou suas
pernas pelos buracos dos braços, e
quando se deu conta já era tarde pois
ele já estava entalado nas mangas e ficou meia hora pulando por aí como um galo
tonto, e quand ele havia rasgado o casaco e achado sua calça, tudo passou.
Quando amanheceu o homem da venda serviu café para os homens e os rapazes e eu
disse:
-
Moradores de Keschmiereck - disse eu - a primeira caçada está vencida! Vão
agora para casa e engraxem as armas e providenciem pólvora e chumbinhos. Desta
vez só atiramos com pólvora seca. Mas quando os verdadeiros maragatos ficarem
sabendo o que damos aos seus espiões e ajudantes, então virão com certeza, e
então precisaremos de armas engraxadas feijões azuis (chumbinhos).
Foi
uma satisfação ver como os homens e rapazes de Keschmiereck aprenderam a atirar
e a manter a união. Havia ensaio três vezes por semana, então vinham todos tão
pontualmente como a um baile e quando haviam passado três semanas e os
maragatos ainda não haviam chegado, já havia alguns no meio que achavam que se
os maragatos não viessem a gente teria que procurá-los. Mas eu não queria saber
nada disto porque em toda a minha vida nunca quis saber nada sobre desocupados,
vagabundos e procurar briga.
Então
eu havia a recém iniciado após o meio dia a arar uma plantação de batatas e a
recém havia feito a primeira cava, então de repente tocaram três tiros rápidos
bum, bum, bum at´ras da igreja lá embaixo e então fui eu e meus filhos, mais o
genro através do brejo para casa, montar nos cavalos e direto até o homem da
venda. Então todos já vieram correndo de todos os lados se juntando ao redor de
um garoto que quase estava sem fôlego e contou que ficou por duas horas debaixo
da picada de Keschmiereck e que de repente vieram os maragatos descendo o morro
do outro lado do rio com seus cavalos e que então ele veio correndo o máximo
que pôde para contar a novidade.
-
Então carreguemos os revólveres, - comentei eu - e façam os testamentos! Os
maragatos estão vindo não para Keschmiereck, mas para quem cair nas mãos dos
maragatos, não precisa nem mais chamar médico para cauterizar.
As
mulheres e crianças também vieram correndo e já começaram a chorar e gritar, e
alguns homens e rapazes estavam sentados sobre os cavalos como um sapo sobre
uma pedra amoladora quando tem dor de barriga.
-
Acabem com esta choradeira! - gritei para elas. - Com ranho e lágrimas os
maragatos não irão se render, precisamos atirar.
Então
também já veio o padre que chamou a elas para irem até a igreja fazerem uma
devoção e nós fomos a galope descendo, aonde a picada das Batatas chega por entre
as rochas e o arroio até Keschmiereck, mandei os cavalos para o potreiro e nos
escondemos no mato.
Quando
estávamos deitados em torno de uma hora, então de repente veio um dos nossos
vigias completamente rasgado e estrupiado da picada das Batatas através do
morro, do capim, e disse que os maragatos estariam aí em meia hora e que eram certamente em torno de duzentos homens.
Então os de Keschmiereck se esconderam atrás das árvores e atrás das rochas e
todos juntos observaram a estrada através da mira das armas.
Não
durou muito tempo quando ouvimos o trotear de cavalos saindo por detrás do
brejo. Cinquenta vezes eu disse que ninguém era para atirar até eu gritar e os
de Keschmiereck ficaram graciosamente deitados.
Quando
os casras vieram cada vez mais saindo do brejo e ainda estavam distantes a
duzentos metros, o meu filho mais novo, o qual estudou 2 anos no colégio e que
estava deitado do meu lado, disse baixinho:
-
Pai, - disse ele - estes nem são maragatos, estes são soldados. Os soldados que
eu havia visto na cidade também usavam casacas azuis com botões dourados.
Então
também já veio engatinhando através do brejo o professor e disse:
-
João, - disse ele - ainda não atirem, acredito serem soldados.
-
Deve isto ser verdade? - Disse eu. - E o que então faremos? Também não queremos
soldados os quais tenhamos que alimentar aqui em Keschmiereck.
-
Eu sei o que faço! - Disse o professor. Correu para dentro da estrada, se
desarmou, deixando a arma deitada e seguiu em direção aos caras como se nada
fosse. Nossas órbitas quase pularam para fora de tanto que nos erforçamos para
acompanhar o professor, e os rapazes ao redor perguntaram:
-
João, podemos atirar antes que cortem o pescoço do professor?
-
Não, ainda não! - Disse eu. - E silêncio!
Quando
os caras viram o homem na estrada, então por primeiro deram uma parada e então
lhe perguntaram algo em português e o professor respondeu em português, indo ao
seu encontro. Então alguém dos casacões azuis desceu do cavalo e deu a mão ao
professor e deu tapinhas em suas costas e os outros os rodearam e nós já
sabíamos o que imaginar.
-
E um tempinho depois, os dois vieram até nós e o professor gritou:
-
João, desce aqui!
Dei
minha arma para o meu filho, mas levei junto minha pistola.
-
Jacó, - disse o professor - estes não são maragatos, são verdadeiros soldados.
Olha aqui, esta é a polícia que uma vez se hospedou 14 dias no homem da venda,
quando procuravam lá aquele burro que havia sido morto.
-
Raios, verdadeiramente é ele! - Disse eu enquanto lhe dava a mão. - O que
querem os soldados em Keschmiereck?
-
Dispersar os maragatos! - Disse o professor.
-
Mas então eles vêm muito tarde, - disse eu - e podem novamente logo voltar
cavalgando para casa.
-
Isto eles também querem, - disse o professor - mas o que é o comandante dos
soldados disse que ouviu que tínhamos pego seis maragatos e eles vieram para
prender estes caras.
-
E lhes cortar o pescoço? - disse eu - E o que você disse então?
-
Eu disse que os maragatos já estavam há três semanas em segurança. Então
o comandante se virou para os seus soldados, passou a mão no pescoço em sinal
de degola e riu.
-
Professor, - disse eu, - eu não teria conseguido mentir, mas também não devemos
simplesmente deixar degolar os pobres desgraçados.
Então
o professor conversou um pouco com o policial dizendo em seguida para mim:
-
O comandante disse que os soldados estavam com fome e que só poderão seguir
para casa amanhã de manhã cedo.
-
Então compre dos homens que mantém nossos cavalos no potreiro um boi por minha
conta e providencie para que os rapazes não fiquem sem comida.
Então
eu reuni os moradores de Keschmiereck e lhes contei sobre o que aconteceu e
então disse: "Sobre os matungos e para casa, o movimento dos maragatos
acabou!"
As
pessoas estavam tão alegres como cachorros novos. Somente tinha alguns no meio
dos jovens rapazes que acharam que não deveriam retornar antes de terem
derrubado um verdadeiro maragato do seu cavalo com um tiro.
Então
cavalgamos para a picada e a primeira coisa que eu fiz foi cortar as amarras
dos maragatos e dispersá-los. O dono da venda ainda disse:
-
Rapazes tratem de sumir porque senão os soldados vão adorná-los no pescoço com
a gravata vermelha! E se alguém de vocês aparecer mais uma vez em keschmiereck,
então será um homem morto!
Os
caras fizeram olhar de bode quando o raio bate perto e sem dizerem adeus
zarparam ladeira abaixo através do mato e sumiram.
Chamei
o Jacó para o lado e disse:
-
Jacó! - disse eu, - você na realidade pior do que a soma de todos os maragatos.
Você é um delator e um desmoralizador, mas tenho pena de sua esposa e seus
filhos. Vendo ao que tem e se manda daqui! Não pode mais ficar em
Keschimiereck.
O
Jacó também vendeu seu buteco e foi embora. Antes do Jacó se mudar, ainda
aconteceu algo onde vimos que tipo de religião ele tinha na cabeça.
No
meio da imensidão de tiros e da zoiedira que sempre acontecia quando os
maragatos chegavam a Keschmiereck, numa delas fugiu o melhor burro e não se
encontrava mais em nenhum lugar.
Então
a esposa do Jacó foi até o padre e lhe perguntou o que podia ser feito. O padre disse para ela
rezar par o Santo Antônio, pois ele já o havia recomendado a diversas pessoas e
sempre dava bons resultados. Então o Jacó, sua esposa e seus filhos rezaram
para o Santo Antônio, mas o burro não voltou.
Então
a esposa de Jacó mandou rezar uma missa e o Jacó e sua esposa e filhos estavam
todos na missa mas o burro não voltou.
Então
o Jacó fez um pacto com o diabo e lhe prometeu um pedaço de fumo em corda
quando ele trouxesse de volta o burro. Parece mentira, mas na manhã seguinte,
não é que o burro estava junto à cerca do potreiro, gordo como uma leitoa?
Então
o Jacó foi para o alto do morro da roça do mato levando um pedacinho de fumo e
depositou sobre um tronco de cabriúva e saiu sem olhar para trás. E casa então ele juntou sua esposa e filhos e
rezaram um pai nosso já que o que fizera não estava completamente certo, já que
demônio devolvera o burro. Um ano depois, correu por Keschmiereck que ele havia morrido inesperadamente. No interior
ele mais uma vez tentou abrir um buteco e negociar com cachaça. Quando
finalmente o assunto foi de que os policiais viriam para procurar por cachaça,
então o Jacó queria sumir com um barril no mato, mas o barril caiu sobre ele
quebrando sua coluna. Só viveu o suficiente para o padre chegar e ouvir sua
confissão, então ele estava lá. O velho Miguel era seu sogro e lhe quebrara o
relho nas costas, levou sua mulher e seus filhos para casa, e as crianças se
tornaram em colonos eficientes.
Padre,
esta é a história dos maragatos em Keschmiereck. Sobre
nós, moradores de Keschmiereck os outros até debocham bastante mas isto tudo é
bobagem e inveja. Se os colonos se mostrassem tão unidos como nós nos
mantivemos no combate aos maragatos então os ladrões, os advogados e todos os
filhos e filhas dos colonos não fariam tão bons negócios quanto se vê por aí.
Mas existem no nosso meio tantos colonos qje são grossos e cabeçudos e não
desejam o pão na boca do vizinho e então são ludibriados e enganados até as
orelhas. Enquanto os colonos se mantiverem unidos, nosso Deus também ajuda e
nenhuma revolução nem o bicho papão podem fazer mal.
Quero
encerrar meu relato com muitas lembranças.
João
Knippeldick.