São Sebastião do Caí, Rio Grande do Sul, Brazil

sexta-feira, 7 de setembro de 2012

Die Marregatte Komme - Pe. Balduíno Rambo

            Estimadas e estimados leitores do meu blog. Hoje com muito orgulho transcrevo aqui um conto escrito em alemão Hunsrickisch em 1948 pelo meu saudoso tio, o padre Balduíno Rambo.  Para quem não sabe, ele foi um dos maiores defensores na manutenção de nossa língua e escreveu diversos artigos, crônicas e contos no alemão Hunsrickisch. Seu acervo está todo guardado na Fundação Padre Anchieta. Este conto como todos os outros foram impressos em alemão gótico, o que dificulta um pouco a sua transcrição para nosso alfabeto  normal. Mas, a minha intenção é de pelo menos uma vez por ano publicar um conto novo dele. 
            Vocês verão que somente gravei o prefácio deste conto, visto que ele é muito extenso e uma gravação destas demanda um monte de tempo, que infelizmente não disponho no momento. À medida que isto se torne possível, gravarei o áudio integral deste conto. Para terem uma ideia, a transcrição do gótico para o português, feito nas horas vagas me consumiu mais de três meses e sua tradução para o português, mais uns 6 meses. Portanto, são obras grandes, que posso divulgar lentamente, de acordo com a disponibilidade. Mas fiz a gravação do prefácio, para vocês sentirem a diferença entre a pronúncia do Hunsrickisch de antigamente e da atualidade. 
Boa leitura!




Ouça a indrodução do conto em áudio aqui:





            Die Marregatte Komme!
                                                Padre Balduíno Rambo

            Giwitterche for spass, dir liewe leit, ich kann et eich sahn, die geschicht vom bauerkeenig in der letst fahn, die hot hinnenoh noch allerhand gramusse abgesetst.
            De ehne hot gemehnt, de schnapssiffer, dodemit war es selwer gemehnt, unn hot sich grihn unn gehl gefuchst, dat so ebbes im kalenner stehn det. De annere hot gesaht, die geschicht von der revolution, die wer ganz annerschter gewest, unn aach de bauerkeenig, de wer aus fufzig geschichtcher sesammergestickert, wo nir minanner se dun hatte. Di ware ner aach drunner, di honn dorum prowokt, de pader wollt die bauere mit ihrer hunsridcker sproch verspotte, unn wenn dat nochemol volkomme det dann wer et aus mit der fahn.
            Do honn eich jo richtig en bissche bang krieht unn dem pader Wenzel gesaht, et wer aweile aus mit meine Geschichte, un eich hett aach sonst noch genug se dun; et wer mir iwerhaupt alles ehndun, die schnapssauferei unn die kartemoppeserei un di kegelschiwelerei un die kerriche un schulstreiterei un die bolidikerei un die stadtlaaserei un all sorte deiwelrei dete jo doch ruhig weitergehn, un kehn predigt unn kehn kalenner det do ebbes hellfe. Wie dat so weit war, do honn eich uff ehmol en dicke brief krieht, de war fennefunzwanzig seite lang unn is aus dem Kesschmiereck kimm, wo se aweile Fundão da Onça umgedaaft honn unn war geschrieb von alte Petter Hannes Knippeldick. Wie eich de brief geles hatt, do honn eich mich mol de erscht en haleb stunn hingesetzt unn drene gelacht, unn dann war et aus mit all meine gute vorsetz: de brief kimmt in die fahn, ohne aach nore ehn wertche se énnere! Liehe, dat kringt de alte Petter Hannes garnet fertig, un kehn mensch kann ihn nohsahn, dat er iwer die bauere spotte will.

            Do is de brief!

            Fundão da Onça, de erschte April ehndausend neinhunnert unn achtunnverzig.

            Hochwirdiger Pater Rambo!

            Da war en Spass, wo meinen Michel seinem Luwiss seine Franz, wo uff dem Kappersberrich studiere dut, die Fahn in et hauts bracht hot! Eich sinn jo ein alter, krumber groher kerl un dun arig schlecht siehn, awer eich honn mir gleich mei kaschrannebrill ufgestzt un honn geles, geles, bis alles ausgeles war, un wie eich fertig war, do hot se de mehd unn de enkelkinner unn urenkelcher vorgeles unn hot die bohne driwer anbrenne geloss un net gesiehn, dat de schwarze kater in die harscht gerot war unn mit ener halwer worscht zwerrich iwer dat suddelblech zum kichelade rausgeschprung is. Unn wie se fertig war, do saht se iwer mich:
            - Hannes - hot se gesaht - dann schreib doch mol dem pader die geschicht, wie die marregatte in de Kesschmiereck kumm sinn!
            - Jo, schreiwe! - hon eich gesaht. - Modder wo denkst du hin? En federstock is keh hackestiel, un dat schreiwe is schlimmer wie waldhaue.
        Awer die modder hot so lang an mir romgeschubbt, bis eich an so nem rehnige morje mei pfeif gestoppt honn unn an die geschicht von de marregatte gang sinn.

            Di war so:

            Dat  war grad um die zeit wo dat schrecklich schlossewetter iwer de Kesschmiereck ronnergang is unn die miljestengel bis in di wolke gefloh sinn. Do sinn schlosse gefall die ware so dick wie ransche, unn de storm hot die schindele vom kichedach ronnergeriss unn die schlosse hon die deller un die schissele uffem disch verschlahn. Mir wara grad beim esse unn sinn fics all unnig de disch gekrawwelt, unn dat hot uss dem disch unn uf dem hausdach gebollert wie wenn die welt unnergehn wollt. Wie dat unwetter rum wasr, do hot alles voll kaputtene hinkel unn kreizlahme sei gelehn.
            Dat schlimmste war, dat um dieselwig zeit die marregatte vum kamp komm sinn for geil unn ochse unn sei unn geld se stehle, unn, wie et gehehss hot, de leit die hels abseschneide.
            Ma mehnt, et wer net meglich, im Keschmiereck do hot en mann gewohnt, Schakoh hot er gehehss, de hot et mit de marregattte gehall. Wat de Schakoh war, de war friher viel mit de muledreiwer rumkumm und hatt aach en zeit in der stadt gewohnt, unn von der zeit honn die leit allerhand geschichte verzehlt!
            Wie er et erschtmol in die stadt kumm is unn gesiehn hot, wie in der bondes die leit dem fuhrmann all scheen zehn ventin gebb honn, do is er bei de fuhrmann gang und wollt ihm die bondes abkaafe unn de fuhrmann hot aach dat gescheft for seine spass gemach, unn hinnenoh hot die ganz stadt iwer de dumme nickeljeger gelacht, wo net in der plandaasch schaffe wollt.
            Dann hot der Schakoh so en klehn wende inder stadt angefang, wo er mit eier unn hinkele unn sisschmier gehandelt hot, unn et hot net lang gedauert, do hot uff ehmol sei vatter, wo nach so en bissche hochgestoch war, en brasilianische brief krieht, de musst ihm de pader auslehe, unn do drin hot gestann, de Schakoh wer unnig die spitzbuwe geroht, unn die hette ihm alles gestohl unn ihm noch schroh verkloppt unn er det im spital leihe un het ken hose mehr for ansedun. Do hot dem Schakoh sei modder zeig kaaft unn fics en paar hose un himmer gemacht unn hot ihn nimmeh in die stadt geloss.
            En zeitche druff, do hot de Schakoh geheirat, awer sei fraa, dat war aach so en richtg dusseldier, unn et hot noch keh johr gedauert, do is alles drunner unn driwer gang. Do sinn die zwai bei de pader unn de Schakoh saht:
            - Pater, - hot er gesaht, - for zehn mil hot ihr uhs getraut, ich gewwe eich dreissig, wenn ihr uhs nohemol ausenannermache dut.
            Giwitterche fos spass, do hot awer de pader geschriat, dat die leit et uff de anner seit von der bach uffem lawe berrich gehert honn, unn die zwai musste beinanner bleiwe unn et is aach so noh unn noh en bisscher besser gang.
            De Schakoh hot newig der kerrich jo en klehn kneipp uffgemach, unn alles wat faulenzer, schnapssiffer, kartenmoppese unn muledriwer ehhss hot, hot do sonndagsnmmedags sei andacht gehall.
            Wie die revolutsion uffem kamp lossgang is, do is uff ehmol so en kerl bei de Schakoh kumm, von dem wusst niemand wer er war un watt er wullt. De is bei dem Schakoh iwernacht blieb unn do hot dem Schakoh sei Katherin, wat sonst en ordentlich mehdche war, hot hehlich dorum verzehlt, wat de fremde kerl nachts for spuchte getrieb hatt.
            De Schakoh hatt ihm sei bett mit em neie strohsack voll miljelaab in die stub stelle geloss. Schon wie de kerl in dat bett gang is, hat et immer so spassig gerauscht, unn die ganz nacht hot die kerl sich uff dem strohsack rumgewenzelt unn gehst unn gespauzt wie ne gescheit. De nechste morje is de kerl net kumm, unn wie de Schakoh mol nohgucke gang is, do war nics im bett, awer die strohsack hot uff dem boddem gelehn unn drin is ebbes rumbegockt wie en sau in em boweresack. War do jo de dumm kerl net in de strohsack geschlupt unn hot dat loch nimmer funn.
            De fremde kerl war awer en marregatt, unn hot bei dem Schakoh in der kneipp marregatterei getrieb. Et hot  aach net lang gedauert, do ware en paar von de schnappssiffer unn kartemoppese unn andere daugenicse richtige marregatte unn de deiwel war loss im Keschmiereck. Die kerle honn nachts hehlich bei dem Schakoh versammlunge gemach, unn et hot gehehss, in dem Schakoh seinem keller, do det alles voll von gewehre, pistole un fakonge leihe.
            Um dieselwig zeit war mission im Keschmiereck. So en klehner dicker pader hot se gepredigt. Dir leit, ich kann et eich sahn, dat hot in der kerrich geblitzt unn gedonnert unn gekracht noch schlimmer wie en schlossewetter.
            - Die revluzion, - hot er gesaht - dat were nics for die kolonie unn for katholische leit, un die halsabschneiderei, di wer gehent dat fennefte gebot.
            - Hinaus aus der kirche, - hot er gesaht - werden frieden stehrt! Hinaus mit den gedanken des hasses, die aus raub unn mord sinnen! Hinaus mit dem teufel, der verwirrung und unfrieden in die familien und in die gemeinde bringt! Hinaus mit dem gefehrlichen schwarzen, der schon mitten unter euch sitzt unn sich hineinwagt bis in die kirche!
            Et war so ruhig in der kerrich, dat ma die sackuhre ticke gehehrt hot. Do is uf ehmol de alt Bastiong, wo deitscher reger war, uffgestann unn wollt hehlich raus. Wie der pader dat gesiehn hot, do hot er ihn zrickgeruf unn gesaht, er hett net die schwarz farb, er hett de deiwel gemehnt, awer dat jung volk in der kerrich hot angefang se kichere unn de pader musst lang suche, bis er nochemol im gang war. Hinnenoh honn die leit viel iwer die geschicht gelacht, unn die predigt hot bei de marregatte garnics geholf.
            Die woch druff war mission uwe uffem berrich unn die marregatte honn sich abgemach, se wollte dem pader mol en streich spiele. Owends vor nacht hot de Schakoh mit hammer unn zang an seinem zaun romgwertschaft unn iwerrallrum geruf unn geschrait, dat die nochbere mehne sollte, er wer dehemm. Wie et dunkel war, is er dann fics uff de berrich ruffgejaht, hot sich in de stall von dem kosthaus geschlich unn dem areme mule de schwanz mit dem fakong so korz abgeschnitt, dat nore noch an ganz korzer storze iwrig war. De annere  morje war die sonn noch net uff, do hot de Schakoh schon nochemol an seinem zaun gehammert, wie wenn nics bassiert were.
            Awer die geschicht is annerschter ausgang, wie de Schakoh gemeht hatt. Et war noch net frihstickzeit, do is en halleb dutzend menner de berrich ronnergeritt kumm un voreweg de Michel, wat dem Schakoh sei schwervatter war unn hinnenoh hot er de mule mit dem abgesawlte schwanz gefahr.
            Bei dem Schakoh seiner kneip sinn se abgestieh, unn de Michel is rin, hot de abgeschittene muleschwanz so lang uf ihn gehau, bis fon dem schwanz kehn knoche un kehn haut kehn hoor mehr iwrig ware. "Ich will dir helfe, du verfluchter marregatt!" hot er geschreit. "Gleich lehst du mir fennefhunnert mil uff de disch, orre ich schlahn dir de marepless zu lauter merschelcher, du schwanzabschneider, du wahnsschmierkremer, du spihllumpesuckler, du verdammter!"
            Der Schakoh wollt noch ebbes sahn, awer de Michel hot ihn so geschubbt, gerisselt unn in der kneip rumgezackert, dat er net zu wort kumm is. Ohne en wort se sahn, hot er dat geld aussem guajak geholl. Wie die nochbere sesammergelaaf sinn, hot de Michel verzehlt, sei jung, wo die letzt nacht in de miljehitt geschloof hat, hett alles gesihn, wat de Schakoh an dem mule gemach hett, unn de mule were net dem pader sei reiststickvieh, et wer dem Michel selwer seine scheenste mule, wo aweile verschimpt unn verschannt wer for sei ganz lewe. Mir honn de Schakoh kannt unn wiisste mir all so gut wie der deiwel, wo in de Schakoh ringefahr war, unn dat er die marregatte rufe det, for uhs die hels abseschneide, dat war so sicher wie zwaimol zwai vier.
            Da war ich grad beim seifittere unn die sunn war schon am unnergehn, do is uff ehmol dem schullehrer seine jung geritt kumm unn sagt, de babbai hett gesaht, ich sollt de annere morje in die kerrich kumme, noh de mess wer versammlung.
            Wie ich de annere morje uff die stross rauskumm sin, do sinn die menner vun alle seite angetrabt kumm, unn die kerrich war nechst so voll wie am sonndag. Wie die mess rum war, sinn mir all in die schul, unn de schullehrer hot en ress gehall un gesaht, so kennt dat nimeh weitergehn, die paar marregatte dets de ganze Kesschmiereck dorichenanner bringe unn die richtige marregatte werer uffem weg for se komme. Die bierkiste, wo vorgester bei dem Schakoh abgelad wore were, die were voll pistole gewest unn die seck voll polver un kugele.
            Do were all en zeitche ruhig, dann saht uff ehmol de alte Jakob, wo noch en deitschlenner war, ganz hart:
            - Dat beste wer, mir gehn hin unn schiesse die Kesschmierecker marregatte all kaputt.
            Die merschte vun uhs honn gedacht wiede alte Jakob, aber de schullehrer saht:
            - Djo, vetter Jakob, dat wer gen dat fennefte gebot unn mir kemte all in die hell.
            - Dat kennt jo aach ehner dun, wo doch in die hell kimmt! - Seht do de alte Jakob, unn all honn angefang se lache, unn de schullehrer hot gefroht:
            - Is ehner unner eich, wo doch ind hell kimmt, for die marregatte kaputt se schiesse?
            Do honn die menner all schroh gelacht, awer kehner hot sich angebot.
            - Jo, jo, - saht der schullehrer - mir hucke hier beinanner unn lache, awer dat is en schlimm geschicht mit de marregatte. Die leit, mir bauere misste sesamegehn, sonst sen mer all flor. Ich will eich mol verzehle, wie et im Gauermillichsdal gang hot.
            Do hot s aach immer gehess, die marregatte were uffem weg unn niemand hot richtig daran geglaabt. Wie et schon zu spet war, do honn se fics ihr rostige postole un berderlader unn annere knallbichse geschmiert unn mit in die plandasch geholt unn ruhig weiter gehackt unn gezackert. Nore die kleine kinner unn die alte leit ware dehemm. Do is uff ehmol uff der anner seit fon der bach en tropp kerle angeritt kumm unn die hatte schreckige fehncher an de gewehre unn rote diecher um de hals. Die alt grossmodder, wo se de erscht gesiehn hot, hot geschreit:
            - Kinner, do komme die marregatte, de schneide uhs all die kepp ab! Karl, laaf mol schnell uff de bérrich, wo die menner am waldhaue sinn, unn sah, die marregatte were do!
            De Karl war grad so alt wie sei fraa; hot seine steibstock weggeschmiss, is uff seine blosse kracke gekrawwekt unn wat gibste, wat hoste, de berrich ruff. Wie er uwe hinkumm is, do honn die menner um de Hannes rumgehuckt, wo sich grad schroh int's behn gehau hatt unn geblut hot wie en gestochene ochs. Wie sie gehehrt honn, die marregatte were do, do honn se dem Hannes en unnerhos um dat behn gewickelt unn mit widde zugebunn, dan honn se ihn uff de buckel gelad unn hemmgedrahn unn int bett geleht, unn dann sinn se fot, for die marregatte se vertreiwe.
            Die kinner unn die weibsleit sinn dehemm blieb unn honn de rosekranz gebet unn nics wie gebrillt un geschrait. Awer an demselwige dag sinn die marregatte noch net kumm, un wer aach net kumm is, dat war de alte Karl. Sei fraa is von ehnem nochber bei de annere gelaaf unn hot angehall wie en klehn kind, se sollte doch ihre mann suche helfe. De hette die marregatte sicher schon abgemorkst unn er det im walt rum leihe unn die oozvehl dete ihn fresse kumme.
            Do sinn die menner nachts in de wald suche gang, unn wenn en krott iwig de weg gehupst is orre en eil geschrait hot, dann senn se all rummgestickt wie net gescheit unn honn  gemehnt, die marregatte were do. Wie et schon nechst dag war, do honn se de alte mann newig dem weg funn, wo de kracke ihn ronnergebokt hatt. Ganz verkratst unn verriss war der Karl unn von sich. Wie sie ihn hemmbraacht honn, do is die schraierei unn brillerei nochmol von vore angang, unn aach die menner hatte keh korasch meh.
            So um mittag rum sinn dann die marrregatte richtig kumm. Do honn sich die menner hinner en potrermauer geleht un der kerle abgebasst. Wie sie awer grad anfange wollte se schiesse, do is vor dem marregatte en mann aus der nochberschnehss geritt kumm unn de hot geruf:
            - Dir leit, dut net schiesse! Die marregatte sind friedliche leit. Sie wolle nore ebbes se esse honn unn mache dann gleich nochemol fort.
            Wie de gauermillichsdeler dat gehehrt honn, sinn se uffgesprung, honn alles stehn und leihe geloss unn sinn ausgerriss. Die marregatte sinn kumm, honn sich iwer dat brot unn die worscht hergemach, wo die gauermillichsdeler in ihre zwerckseck leihe geloss hatte, un honn die pistole, gewehre, acse, puschsichele unn polverherncher, wo die gauermilchsdeler weggeschmiss hate, uffgeroff unn for sich gehall. Ehne mann hat aache seine schapunne flor, wo achtzig mil drinn ware, unn aach de schapunne unn dat geld honn die marregatte mitgeholt.
            Dann sinn die marregatte in die schnehss rinngeritt unn honn alles mitgehollt, wat ihne gebasst hot, geil unn mule un ochse unn kih unn gewehre un pistole unn fakonge unn geld soviel wie sie kriehe konnte.
            Bei dem Bendemann honn sich so sticker dreissig kerle esse beshtellt. Dem Bendemann sei fraa saht hehlich iwer ihre mann, sie det omezegift in dat esse, dann det der deiwel die kerle holle, wo der deiwel bracht hett. Dodevun wollt awer de Bendemann nics wisse, unn dat war sei glick. Wie da esse uffem disch gestann hot, do hot de haupstkerl vun de marregatte sei pistol rausgezoh unn de Bendemann un sei fraa un sei kinner gezwung, et erscht devun se esse. Umbracht honn die marregatte niemand, awer gestohl honnse wie der deiwel. Wie sie so en woch denoh fortsinn, do hot s im Gauermillichsdal nore meh alte kracke un klehne witzcher gebb, unn et war in der ganz schnehs kehn alter schunke meh for ein stinikdier se schiesse.
            - Menner vok Keschmiereck, saht der schullehrer - guckt, so geht et, wenn die marregatte komme! Bei uns is et noch viel schlimmer, weil mir die marregatte schon in der  gemehnd honn.
            Dodewege reit aweile jeder hemm unn putzt sei gewehr unn seine schunke unn sei pistol unn kaaft sich polver unn blei unn wat sonst noch for se schiesse notwennig is, unn schleift seine fakong. De gaul steht stennig gesaddelt im stall, unn wenn die katsekepp an der kerrich dreimol krache, dann kimmt alles gerrit, unn dann wolle mir de marregatte mol weise wo Bartel de mist holt. Do unne, wo die keschmierecker bach mewocj der stross zwischig de felse dorrich left, lehe mer uhs in de wald. Do muss jeder dorrrich, wo in de Keschmiereck will, unn wenn die marregatte kumme, dann kriehe se ungekochte blohe bohne in die penz.
            - Dat is alles ganz scheen, schullehrer, - saht eich - awer mir missen aach ehne honn, wo kummediere dut, sunst wehss kehner wat er se tun hot.
            - Hannes, - saht der schullerer - du derfst net denke, dat ich so ebbes wichtiges vergess hett. Menner, mir misse noch ehne wehle, wo kummediere soll!
            - Ich menne dat wer ganz ehnfach, - hot der alte Jakob geruf - de Hannes Knippeldick, das is de dickste bauer im Keschmiereck unn kann am beste mit dem knippel zwischig die marregatte schlahn. Sei vater war im siebziger krieg, sei elteste jung is de schitzekeenig unn die annere buwe lenne all gut schiesse. - Do honn di annere all geschrait: - Jo, de Hannes soll kummediere, de dut's am beste verstehen.
            Eich honn gemehnt, de blitz hett mich troff unn wollt mich wehre, awer niemand hot mich zu wort komme geloss unn de schullehrer hot mit der faust uff de disch geschlahn unn gesaht:
            - Hannes, - hot er gesaht - du host die sterkste buwe unn die scheenste mehd unn dat grehst haus unn die beste plandasche unn dat merscht vieh im ganze Keschmiereck. Du host dat merschte se verliere, wenn die marregatte kumme, ehne muss de kummedant sinn, un dat bist du. Dat is schon abgemach, do dran is nics mehr se ennere.
            Pader, eich kann et eich sahn, eich war mei ganz lewe lang nie ehrgeizig, awer an dem morje is et mir doch kalt unn warem iwer de buckel ronner gelaaf. Jahe mir die marregatte fort, honn eich gedacht, dann dun kinner unn kinneskinner noch verzehle vun dem Keschmierecker kummedant Hannes Knippeldick; kriehe mir sie net kleen, dann schneide se dem Hannes et erscht de hals ab unn alles geht zum deiwel.
            Wie ich so driwer nohgesimiliert honn, wie dat alles am beste gemach werre kennt, hot de alte Jakob, wo iwerhaupt en gesprechiger und scheener vetter war, gefroht:
            - So, schullehrer, de kummedant hette mir; wat mache mir awer mit de keschmierecker marregatte?
            - Dat miss ihr eirem schullehrer iwerlosse, - saht der schullehrer, unn hot mit de aue noh mir gezwinkert, unn eich honn aach gleich begriff, dat er schon en fertige plan hatt.
            Do sinn mir all hemmgerrit unn de ganze nommedag hot s in de hecke unn unnig de ranschebéem rumgekracht, wo die menner unn buwe die gewehre unn dat polver prowiert honn, unn eich selbst de kummedant vom Keschmiereck wer.
            Wie mir grad beim esse gehuckt honn un et schon halleb dunkel war, do is uff ehmol dat hunnsvieh raus unn hot standgebellt, wie wenn et de leibhaftige uffem baam hucke hett. Eich hatt mein pistol schon anhenke unn honn von hinner dem backuwe geguckt, wat do loss wer. Do hot do am door ehner uffem mule gehall, de war schwarz wie en kochdeppe, unn wie eich mei pistol rausgezoh, do hot er geruf: "Gunowend Hannes! Unn du net schiesse, eich sinn jo nore de schullehrer! Kommm mol fics her unn jah dat hunnsvieh fort, sonst kann eich net absteihe".
            Do honn ich di hund zrickgepiff un de schullehrer gefroht, ob er aussem heische wer und wat dat alles de bedeite hett.
            - Dat hot se bedeite, - saht de schullehrer, - dat de Kesschmierecker kummedant Hannes Knippeldick unn de schullehrer die nacht noch die erst schlacht gen die marregatte gewinne misse, sonst helfe alle gewehre nics. Hannes, lauster mol ganz genau, wie mir noch die nacht die  kesschmierecker marregatte aushiewe wolle.
            Do hot mir der schullehrer verzwelt, die marregatte in der gemehnd dete die nacht en versammlung halle in dem Schakoh seiner kneip unn misste iwer die heck sinn noch ebb de annere dag kehmt. Dann hot er mir seine plan ausgeleht un eich hatt meine spass dran unn honn mei fennef buwe unn meine dochtermann geruf unn alles mitgeholt, wat schiesses im haus war, unn wie et fackedunkel war do sinn mir hehlich mit dem schullehrer ronner an die kerrich. Wie mir dichter kumm sinn, do honn mir iwerallrum schon alles voll menner unn buwe gesiehn, unn hinnig de kerrich, do hot en feierche gebrant unn debei honn zwei hallebwichsige buwe mit sechs geladene katzekepp gehuckt.
            In dem Schakoh seiem keller hot mer nore en ganz bissche licht gesiehn, unn keh moppes hot gebellt, wie mir so gen uhre zwellef von alle seite en die kneip geschlich sinn.
            Wie die uhr uffem torrem zwellef se schahn angefang hot, do honn aach hinner de kerrich die katzkepp angefang se bummere, bumm, bumm, bumm..., sechsmol hinnignaner, unn se hatte noch net ansgehummert, do honn eich geschrait:
            - Druff, dir buwe, schiesst, kloppt, schlaht, stecht, macht die marregatte kaputt!
            Do honn di menner unn buwe angefang se schraie, se juchze, se heile wie wenn hunnertdausend glihnige deiwel aus der hell komm were, unn honn geschoss unn uf alte gasblecher gekloppt unn feierbrend dorrich die luft geschwenkt unn sinn von alle seite an die kneip gelaaf.
            Do hot dem Schakoh sei fraa de lade uffgeriss unn rausgeguckt, unn wie sie dat feier unn dat schiesse unn die viele schwarze gesichter gesiehn hott, do hottse noch ein schrei geloss unn ist dann hinrer sich umgefall unn war von sich.
            In dem keller hot sich nics gemukst, awer dat licht is ausgang unn alles war ruhig. Do sinn eich unn mei buwe unn meine dochtermann dorrich de lade in dat haus rinn unn nics wie ronner in de keller. Do hot alles voll gewehre unn pistole unn polverblecher gestann, awer von de marregatte war nics se siehn.
            - Schullehrer, - saht eich - wat is dann dat for en fassenacht? Mir sinn doch net kumm for dilldappe se jachte.
            - Hannes, - saht de schullerer - wart noch en bisschen, die dilldappe komme gleich!
            Do hot es aach schon uff de anner seit von der bach angefang se schiesse unn se krache unn se johle, unn alles is hingestickt unn hot mitt geschoss unn miteschrait.
            Dann war et aaqch do nochmol ruhig, unn gleich druff hot s unne an der drohtbrick im wald spektakel gebb. Ich kunnt garnet begreife, wat dat alles se bedeite hett, unn wie eich an die brick kumm sinn, do honn eich uff ehmol de ganze wald voll von glihnige aue gesihn unn aus jedem heckeputsch hot s gepufft unn feier gespauzt. Do sinn mir uff ehmol en paar kerle entgehn gelaaf kumm unn behinner war en halleb dutzen buwe, die honn nics wie geschoss unn geschrait: "Dat sinn die marregatte! Halt se fest!"
            Do honn eich in jeder hand ein pistol geholt unn der kerle unnig die nas geballt unn geschrait:
            - Bubcher! Aweile is et awer zeit! Die henn in die heh, sonst fresse eich die oozvehl!
            - Net schiesse, net schiesse, net schiesse! - Honn die kerle angehall, unn dann hatte die buwe se aach schon am wickel unn honn se gebunn unn ehne newich de annere int gras geleht.
            Wie se do gelehn honn, do honn eich mol en ficsfeierspenche angemach unn geguckt, wer dat eigentlich wer. Eich honn awer nore de Schakoh kannt, die annere, dat ware richtige marregattespione, wo noch net mol deitsch verstann honn.
            Do honn mer die sechs kerle bei dem wendemann in de keller gesperrt unn die ganz nacht wach gehall. Eich muss sahn, eich hatt mich et erscht en bissche iwer de schullehrer gefuchst, dat er mir net richtig gesaht hatt, wat alles  abgemach war. Awer ich muss sahn, et war richtig so. Hette mir die marregatte im keller iwerfall, dann hette se sicher geschoss unn et hett dote gebb. Deswege hatt de schullehrer die ehn seit von der kneip, wo en deerche rausgangf is, freigeloss. Die marregatte hatte vor lauter schreck alles  leihe geloss unn wollte ausreisse, sinn awer dann unner die wachtposte geroht, wo an alle strosse uffgestellt ware. Unne an de drohtbrick hatte die buwe iwer finfzig bowere ausgehehlt unn maul un nas un aue rinngeschnitt unn en kerz rinngestellt unn sie dann an de béem uffgehonk. Dat hot ausgesiehn, wei wenn fufzig deiwele uff de béem hucke dere unn wie die marregatte dat gesiihn honn, do war et aus mit ihrer korraasch.
            Jawohl, pader, dat war en nacht, wie ich sie mei lewe noch net mitgemach honn! Die marregattespione honn do beim wendemann im krumbeerekeller gelehn, unn wenn ehner rinnkumm is, dann honn sie die aue zugemach unn ihr testament gemach, weil sie sicher gemehnt honn eich det ihne die hels abschneide losse. Dat were, jo aach sicher dat beste gewest, awer for so ebbes se duhn, gehn die keschmierecker viel zu viel in die kerrich. De Schakoh hot an ehnem stick lamentiert unn noh seiner fraa unn seine kinner gefroht unn eich honn de arme dumme kerl gedauert.
            Dieselwig nacht is dem schreiwer, wo mer eingentlich nicht richtig wusst, is er en marregatt orre is er kehner, en schroh stickelche passiert.
            Er wusst von der ganz geschicht nics, unn wie uff ehmol dat schiesse unn spetakele an de kerrich lossgang is, do is er aussem bet geschprung unn wollt fics in die hose, weil er gemehnt hot, die kerrich det brenne. Im dunkele hot er awer seiner fraa ihre gestrickte winterjacke verwischt unn is nics wie mit de behn ind die arme, unn wie er gewohr wor is, do war et zu spet, do hot er fest dringestoch unn is en halb stunn rumgehupst wie ein dollgeworfener hahn, unn wie de jacke veriss war unn er sei richtig hos funn hatt, do war alles rum. Wie et dag wor is, do hot de wendemann de menner unn buwe kaffee gebb un eich saht:
            - Keschmierecker, - honneich gesaht - die erst schlacht is gewunn! Geht aweile hemm unn schmiert die schunke unn sorgt for polver unn blei. For datmol honn mer nore mit drockenem polver geschoss. Wenn awer die richtige marregatte hehre, wat et mit ihre spione unn helfershelfer gebb hott, dann komme se ganz sicher, unn  dann brauche mir geschmierte gewehrléef unn blohe bohne.
            Dat war en spass, wie dei keschmierecker menner unn buwe sesammegehall un richtig schiesse gelehrt honn. Dreimol in der woch war ihbung, unn dann sinn se all so pinktlich kumm wie wenn musik wer, unn wie so drei woche rum ware unn die marregattte immer noch net kumm sinnn, do warener schon drunner, die honn gemehnt, wenn die marregatte net kehmte, dann mihsst mer se suche gehn. Dodevun wullt eich awer nics wisse, weil ich mei lebdag noch keh spass am romlaafe unn vagabundiere un streitsuche hatt.
            Do hatt ich mol nomedags grad angefang, en krumbeerestick se zackere unn erscht ehn fuhr gemach, do hot s uff ehmol korz nohnanner dreimol bumm, bumm unne an de kerrich gemach, unn do sinn eich unn mei buwe unn meine dochtermann nics wie zwerrich dorrich die besemhecke hemm unn uff die geil unn ronner bei de wendemann. Do sinn se aach schon von alle seite angejaht kumm unn hann um en jung rom gstann, de hot nechst keh odem meh krieht unn hot verzehlt, er hett zwai stunn unner der keschmierpikad bach gestann, unn do were uff ehmol die marregatte uff de anner seit vun der rio de berrich ronner geritt kumm unn do werer er gelaaf kumm, wat er gewe kunnt.
            - Dann mol die gewehre gestoppt, - honn eich kimmediert, - unn die testamente gamach! Die marregatte kumme net in die Keschmiereck, awwer wer de marregatte in die finger fellt, de braucht keh dokter meh se rufe for absekratze.
            Die fraaleit unn kinner sinn aach gelaaf kumm unn honn angefang se kreische un se schraie, unn en paar vun de menner unn buwe honn uff geil gehuckt wie en krott uffem schleifsteen wenn se bauchweh hott.
            - Seid mol ruhig mit dem flerre, - honn eich dem weiwervolk zugeruf. - Mit rotz unn wasser losse sich die marregatte net verjahe, do muss geschoss werre.
            Do is aach de pader schon kumm unn hot die fraaleit unn dat krutzig volk in die kerrich geruf un andacht gehall, unn mir sinn im gallopp ronnergejaht, wo die stross von der batatteschness zwischig der fels unn der bach in de Keschmiereck kimmt, honn das geilsvieh in en portrer getrieb unn uhs im wald versteckelt.
            Wie mir so en stunn do gelehn honn, do is uff ehmol ehne von uhse wachtposte ganz verriss unn verroppt vun der Batatteschnehss her iwwer de berrich dorrich die hecke kumm unn saht, die marregatte were in a halwer stunn do, et were sicher so sticker zwaihunnert mann. Do honn die keschmierecker sich hinnigf die béem unn hinnig die felse gehuckt unn allminanner iwwer die gewehrléef uff die stross geguckt.
            Et hot net lang gedauert, do honn mir geil trappele gehert, unn mir erste ninnig de hecke rauskumm. Fufzig mol hatt ich gesaht, et sollt niemand schiesse bis ich schraie det, unn die keschmierecker sinn aach all scheen ruhig leihe blieb.
            Wie die kerle immer meh hinner de hecke rauskumm sinn unn noch so zwaihunnert brasse weit weg ware, do hot uff ehmol meine jingste jung, wo zwai johr im kolleg gewest war, unn newer mir gelehn hott, ganz hehlich gesaht:
            - Vatter, - hot er gesaht - dat sinn jo gar keh marregatte, dat sinn soldate. Die soldate, wo ich  in der stadt gesiehn honn, honn aach so blohe schapunne mit gehle knepp dran.
            Do is aach schon de schullehrer dorrich de wald gekrawwelt kumm unn saht:
            - Hannes, - saht er - noch net schiesse, dat sinn glawich soldate.
            - Soll dat wohr sinn? - honn eich gesaht. - Unn wat solle wir dann mache? Mir wulle aach keh soldate im Keschmiereck honn, wo mir fittere misse.
            - Eich wehss, wat eich mache, - saht der schulehrer, is ronner in die stross gesprung, hot sei gewehr leihe geloss unn sich dann uff die kerle zugang, wie wenn nics wer. Mir honn uhs nechst die aue ausgeguckt unn die buwe rum herum honn hehlich gefroht:
            - Hannes, derfe mir schiesse, ebb se dem schullehrer de hals abgeschnitt honn?
            - Nee, noch net! - sach eich - unn ruhig blieb!
            Wie die kerle de mann uff der strohss gesiehn honn, do honn se de erscht en bissche still gehall unn dann honn sie ihm ebbes uff bresseljanisch zugeruf unn de schullehrer hot bresseljanisch geantwort unn is dann bei sie hingang. Do is uff ehmol ehne vun de kerle mit de blohe schapunne vom gaul gesprung und hot dem schullehrer die hand gebb unn ihm uff de buckel gekloppt unn die annere sinn all drum rum unn mir wusste aimmeh wat mir denke sollte. En zeitche druff sinn die zwai bei uhs riwwer kimm unn de schullehrer hot geruf:
            - Hannes, komm mol ronner!
            Eich honn mei gewehr meinem jung gebb, awer mei pistol mitgehollt.
            - Hannes, - saht der schullehrer - dat sinn kehn marregatte, dat sinn werklich soldate. Guckmol dohie, dat is de boliss wo mol verzehn dag beim wendemann gewohnt hot, wie se de muledriwer gesucht honn, wo de annere dotgeschoss hatt.
            - Giwitrterche for spass, ei werklich, dat is er! - honn eich gesaht unn dem kerl die hand gebb. - Wat wolle die soldate im Keschmiereck?
            - Die marregatte verjahe, - saht de schulleherer.
            - Dann komme se awer tsu speet, - honn eich gesaht, - unn kenne gleich nochemol hemmreite.
            - Dat wolle se aach, - saht de schullehrer, - awer wat de kummedant von de soldate is, hot gesaht, er hett gehehrt, mir hette sechs marregatte gefang unn er kehmt, for die kerle presjes se mache.
            - Unn ihne de hals abseschneide, - honn eich gesaht. - Unn wat host dan gesaht:
            - Eich honn gesaht, die marregatte were schon drei woche uff numero sicher. Do hot de kummedant sich noh seine soldate rumgedreht unn is mit dem finger unnig seinem hals dorrichgefahr unn hot gelacht.
            - Schullerhrer, - saht eich, - dat hat hett eich net fertig bracht ohne se liehe, awer mir derfe doch de arme deiwele net ehnfach de hals abschneide losse.
            Do hot de schullehrer en bissche mit dem poliss geschwertzt un dann sah er iwer mich:
            - De kummedant hot gesaht, die soldate hette hunger unn kennte erscht morje frih hemm reite.
            - Dann kaaf dem mann, wo mir das geilsvieh im potrer honn, uff mein rechnung en ochs ab unn sorg devor, dat die kerle net in de schnehss komme.
            Dann honn eich die keschmierecker sesammegeruf unn ihne alles ausgeleht, wat bassiert war, unn dann honn eich kummediert: "Uff die kracke unn hemm, die marregatterei is aus".
            Die mehrschte ware froh wie junge hunnder, nore vun de junger buwer warener paar drunner, die honn nechst gemehnt, se derfte net hemm, ohne en richtige marregatte vom gaul ronnergeschoss se honn.
            Dann sinn mir im gallopp in die schnehss gejaht, unn dat erschte, wat eich gemach honn, war de marregattespione die stricke dorrichseschneide unn se fortsejahe. De wendemann hot ihne noch gesaht:
            - Kerle, macht dat ihr fortkimmt, sonst dun eich die soldadte die rot krawatt an de hals! Unn wenn ehne von eich sich nochemol im Keschmiereck siehn lesst, dann is er en doter mann!
            Die kerle honn aue geschnitt, wie der gesebock wenn der blitz inschleht, unn sinn ohne adjees se sahn de berrich in de wald un fort ware sie.
            De Schakoh honn eich uff die seit gehollt unn honn gesaht:
            - Schakoh, - saht eich, - du bist eigentlich schlechter wie alle marregatte sesamme. Du bist ein verreter unn en niedertrechtiger kerl, awer ich dauerer dei fraa unn dei kinner. Verkaaf, waste host unn mach datste forkimmst, im Kesschmiereck kannste nimmeh bleiwe.
            Der Schakoh hot aach richtig sei schnapsbudick verkaaft unn is fort. Ebb de Schakoh fortgewannert is, is noch en stickelche bassiert, wo ma gesiehn hot, wat for sort religion der kerl im kopp hatt.
            Bei dem schreckliche schiesse unn dem viele zohres, wo in der marregattezeit immer im Kesschmiereck war, is dem Schakoh seine beste mule ausgeriss unn war nimmeh se finne. Do is dem Schakoh seine fraa bei de pader gang unn hot gefroht wat do se mache wer. De pader saht, se sollt mol zum heilige Antonius bete, dat hett er schon viel leit verrot und hett immer geholf. Do honn de Schakoh unn sei fraa unn sei kinner zum heilige Antonius gebet, awer de mule is net kumm.
            Do hot dem Schakoh sei fraa mol en mess lese geloss unn de Schakoh unn die fraa unn die kinner ware all in der mess, awer de mule is net kumm.
            Do is de Schakoh hingang unn hot jo richtig dem deiwel en stickelche fumm versproch, wenn er de mule emmbringe tet. Ma mehnt, et wer net meglich, awer de negste morje, hot do jo net richtig de mule am potrehrzaun gestann unn war dich unn fett wie en mastsau.
            Do is de Schakoh hingang unn hot dat stickelche fumm nacht's hehlich uwe uffem berg in der waldplandaasch ufenn gabriuwestumpe geleht unn is fort ohne rumseguke. Dehemm hott er dann sei fraa un sei kinner sesammegeruf unn fics en vaterunser begeht for dat et eigentlich net ganz richtig gewehst war, dat grad de deiwel de mule zrickbracht hatt. Die sort andacht hatt de Schakoh vun de muledriwwer gelehrt. So en johr speter honnse im Kesschmiereck verzehlt, er wer stimperlich umkomm. Er hat uffem kamp nochemol en kneip angefang unn hot mit geschmuggeltem schnaps gehandelt. Wie et do uff ehmol gehees hot, die bolisse kehmte for de schnaps se suche, do wull de Schakoh fics en bipp schnaps in die hecke schiwwele, awer die bipp is uff ihn gefall unn hot ihm dat kreiz dorrichgeschlahn. Er hott noch grad lang genug gelebt, bis de pader kumm is unn sei beicht gehehrt hatt, dann war er dot. De alte Michel, wat sein schwervatter war unn ihm der muleschwanz uffem rippenstrang in sticker geschlahn hatt, hott die fraa un die kinner in sei haus gehollt, unn die kinner sinn all ganz ordenliche bauere wor.
            Pader, dat is die geschicht von der marregatterei im Kesschmiereck. Iwer uhs kesschmierecker dun die annere jo aach alt viel spotte, awer dat is pure dummheit unn neid. Wenn die bauere iwerall so sesammehelle dete, wir mir in der marregatterei sesammegahall honn, dann dete die spitzbuwe unn adfokate unn die annere bauersenger unn bauereschinner net so gute gescheftcher mache, wie mer et iwerall rum sieht. Et sinner awer so viel unnig uhs bauere, die sinn dumm unn dickkeppig unn gunne dem nochber dat stick brot im maul net, unn dodevor werre se dann beloh un betroh un gestrippt bis iwig die ohre. Solang wie die bauere richtig sesammehalle, helft uhse Herrgott aach, unn keh revolutzion, unn aach de glihnig hellemoppes net, kann ihne schade mache.
            Mit viele griessen will ich mein schreiben schliessn.
            Hanns 


TRADUÇÃO:


            Os maragatos vêm!
            Padre Balduíno Rambo

            Estrondorosamente engraçado, queridas pessoas, posso lhes dizer, a história do rei da roça no último volume ainda anda causando estardalhaço.
            Alguém imaginou que o bebum, se imaginando o protagonista, ficou verde e amarelo de raiva por isto estar escrito no calendário (livro Ignatius Kalender). Outro disse que a história da revolução foi bem diferente, e que a história do rei da roça foi um apanhado de cinquenta historinhas distintas que não tinham nada a ver uma com a outra. Também tinha os que ficaram por aí provocando, dizendo que o padre queria debochar deles com seu dialeto hunsrickisch e se isto tornasse a acontecer mais uma vez, seria o fim da bandeira.
            Então eu fiquei realmente apavorado e contei para o padre Wenzel que talvez fosse o fim de minhas histórias e que eu tinha mais o que fazer; talvez não fosse principalmente tudo igual, a bebedeira, o carteado e o jogo do bolão e as igrejas e as brigas de escola e a politicagem e o abandono das cidades e todos os tipos diabólicos do mesmo continuariam indo e nenhum sermão e nenhum calendário (livro Ignatius Kalender) adiantariam para isto. Quando tudo estava neste ponto, recebi uma carta enorme, que tinha 25 páginas e veio de Canto do Requeijão o qual rebatizaram de Fundão da Onça e foi escrito pelo velho João Pedro Knippeldick. Quando tinha lido a carta, primeiro me sentei e durante meia hora chorei de tanto rir e então foi o fim de todas as minhas boas regras: a carta entrou no livro sem sequer trocar uma palavrinha! O velho João Pedro não mentiria e nenhuma pessoa pode dizer que ele debochava dos colonos.

            Aqui está a carta!

            Fundão da Onça, primeiro de Abril de 1947.

            Prezado Padre Rambo!

            Foi muito engraçado quando meu Miguel, seu Luiz e seu Francisco, que estuda em Salvador do Sul, trouxe o livro em casa! Eu já sou velho, corcunda e grisalho e enxergo muito mal, mas eu logo coloquei meus óculos de canjerana e li, li, até que tudo estava lido e quando estava pronto ela (esposa) leu para as meninas, os netos, os bisnetos, deixando o feijão queimar e não viu que o gato preto entrou no defumador e saiu correndo com meia linguiça atravessado sobre a lata de lavagem correndo para fora da janela da cozinha. E quando ela terminou disse para mim:
            - João - disse - Então escreve uma vez para o padre a história de quando os maragatos vieram no Canto do Requeijão!
            - Sim, escrevo! - Respondi. - Mãe, para onde pensa? Uma pena (caneta) não é um cabo de enxada e escrever é mais difícil do que desmatar.
            Mas a mãe ficou tanto tempo me incitando, que eu, numa manhã de chuva enchi meu cachimbo e me meti na história dos maragatos.

            Isto foi assim:

            Era o tempo em que havia muitos temporais de granizo sobre o Canto do Requeijão e os pés de milho voavam até as nuvens. Caíam pedras tão grandes quanto laranjas e o temporal derrubou o telhado da cozinha e as pedras quebraram os pratos e as tijelas sobre a mesa. Estávamos a recém comendo e corremos para debaixo da mesa e isto fazia tanto barulho sobre a mesa e o telhado da casa que parecia que o mundo ia acabar. Quando o temporal acabou, estava tudo cheio de galinhas mortas e porcas de colunas arruinadas.
            O pior era, que ao mesmo tempo os maragatos vinham do campo para roubar cavalos e bois e seu dinheiro, e como se dizia, para cortar o pescoço das pessoas.
            Parece que não é possível, em Canto do Requeijão morou um homem de nome Jacó, que se amigou com os maragatos. O Jacó antigamente era um intenso domador de burros, também morou um tempo na cidade e daquele tempo as pessoas contaram cada história!
            Quando ele veio pela primeira vez para a cidade e viu que as pessoas dentro dos bondes davam dez centavos para o maquinista, então ele foi até o maquinista querendo comprar os bondes e maquinista fez o negócio entrando na brincadeira, e a cidade inteira ficou debochando do caçador idiota de moedas, o qual não queria trabalhar na roça.
            Então o Jacó iniciou uma pequena venda na cidade onde ele negociava ovos, galinhas, chmier, e não demorou muito quando de repente seu pai ganhou uma carta escrita em português, explicando ao pai que ele fora assaltado, apanhou bastante e estava deitado no hospital e que sequer tinha calça ainda para vestir. Então a mãe do Jacó comprou fazenda e rapidamente fez um par de calças para ele e nunca mais o deixou ir para a cidade.
            Um tempinho depois, o Jacó casou, mas sua esposa era uma perfeita lambisgóia, e não durou um ano e tudo veio por cima e abaixo. Então os dois foram até o padre e o Jacó disse:
            - Padre, - ele disse, - o senhor nos casou cobrando dez e eu pago trinta se o senhor novamente nos separar.
            Pelos diabos, então o padre gritou, a ponte de as pessoas ouvirem seus brados no outro lado do arroio sobre o morro e os dois tiveram que ficar juntos, e isto aos poucos foi andando um pouco melhor.
            O Jacó abriu um pequeno buteco ao lado da igreja e tudo o que era bundão, bebum, viciado em carteado e tudo o mais, domingos à tarde faziam sua festa lá.
            Quando a revolução iniciou no campo, de repente um rapaz foi até o Jacó, do qual ninguém sabia nada sobre ele. Ele pernoitou no Jacó, e a conversa rolou sobre o que o rapaz aprontou naquela noite com a filha do Jacó, a Catarina, que era um ordinária.
            O Jacó lhe havia cedido sua cama que estava forrada com um novo colchão de palha de milho. Assim que o rapaz foi para a cama, sempre dava uns rangidos esquisitos e o rapaz passou a noite inteira se revirando no colchão e seus rangidos pareciam assombração. Na manhã seguinte o rapaz não apareceu e quando o Jacó foi verificar, não tinha nada na cama mas o colchão estava no chão e dentro dele algo se debatendo como se tivesse uma porca dentro de um saco de abóboras. O bobalhão do rapaz estava entremeado no saco de palha e não tinha mais encontrado a saída.
            Mas o rapaz desconhecido era um maragato e incitou no buteco o movimento em prol dos maragatos. Também não demorou muito para que um par de bebuns e viciados em carteado e outros adeptos virassem maragatos de verdade e soltassem o diabo no Canto do Requeijão. Estas pessoas faziam reuniões secretas à noite no buteco do Jacó e se dizia que o porão do Jacó estava recheado de revólveres, armas e facões.
            E neste mesmo tempo tinha missões no Canto do Requeijão. Um pequeno e gordo padre as cerimuniou. As pessoas, posso lhes assegurar, estrondoavam e relampeavam na igreja mais que numa tempestade de granizo.
            - A revolução, - ele disse - não seria nada para a colônia e para os cristãos católicos e os cortadores de pescoço, mas seria contra o quinto mandamento.
            - Rumam para fora da Igreja, - ele disse - para que incita a paz! Acabem com as idéias de ódio, as que giram em torno de tortura e morte! Para fora com o preto, os desacertos e separações que acometem as famílias! Para fora com o perigoso ser sem luz, o qual já está sentado em seu meio e os acompanha atá na igreja!
            Estava tão silencioso na igreja, que se ouvia os relógios de bolso em seu tique-taque. De repente, o velho Bastião, que era um alemão emprestado, levantou e queria sair de mansinho. Quando o padre viu isto, o chamou de volta e disse que ele não mencionara a cor preta e sim, que ele quisera dizer o preto, o demônio, mas a gurizada começou a rir na igreja e o padre teve dificuldades para se aprumar novamente.
            Na semana seguinte tinha missões lá em cima no morro e os maragatos combinaram entre si que aprontariam uma para o padre. Ao entardecer estava o Jacó em lidas na reparação de seu cercado com martelo e torquês e gritava e chamava para todos os lados para as pessoas pensarem que ele estava em casa. Quando escureceu, ele então subiu o morro numa disparada, se enfiou no curral principal e cortou rente o rabo do burro com um facão, a ponto de sobrarem somente mais alguns toquinhos. No dia seguinte, quando o sol ainda não nascera, o Jacó já estava novamente em lida com seu cercado, martelando, como se nada tivesse acontecido.
            Mas a história terminou diferente do que o Jacó pensava. Ainda não era hora da merenda quando uma meia dúzia de homens desceu o morro a cavalo, vindo à frente o Miguel, que era sogro do Jacó e atrás ainda traziam o burro com a bunda a ponto de navalha, sem o rabo.
            Apearam no buteco do Jacó e o Miguel entrou, bateu com o rabo cortado no balcão tantas vezes até que do rabo não sobraram mais ossos, nem pele nem pelos. "Eu quero te ajudar, maragato desgraçado!" Ele gritava. "Logo vais colocar quinhentos reais sobre a mesa ou eu transformo tua cabeça de bagre em migalhas, seu atorador de rabos, seu louco de plantão, seu pano de pratos fedido, seu louco!"
            O Jacó ainda queria falar alguma coisa mas o Miguel o empurrou, o chacoalhou e o empurrou em ziguezague pelo buteco, a ponto de ele ficar sem palavras. Sem falar nada ele tirou o dinheiro da guaiaca. Quando os vizinhos se juntaram, o Miguel contou  que seu filho que na última noite dormira no paiol vira tudo, o que o Jacó aprontara com o burro, e que este burro não era o meio de transporte do padre mas que era o burro mais gracioso do próprio Miguel e que agora estava envergonhado e enfeiado para o resto de sua vida. Nós conhecíamos o Jacó e sabíamos tão bem quanto o demônio onde o Jacó entrava neste rolo, e que ele chamaria os maragatos para nos cortarem os pescoços. Isto era mais certo que dois vezes dois igual a quatro.
            Então eu estava justamente alimentando os animais e o sol estava se pondo, então veio a galope o filho do professor e disse que o pai falara que eu era para vir no dia seguinte na igreja, após a missa a uma reunião.
            Quando eu na manhã seguinte saí para a estrada, vinham os homens de todos os lados, e a igreja lotou quase tanto lota aos domingos. Quando a missa terminou, fomos todos à escola e o professor anunciou e disse que assim não podia continuar, que os poucos maragatos iriam bagunçar o Canto do Requeijão e que os verdadeiros maragatos estavam a caminho. Que as caixas de cerveja descarregadas anteontem no buteco do Jacó estavam recheadas de pistolas e os sacos cheios de pólvora e munição.
            Todos calaram por um momento, então falou bem alto o velho Jakob que ainda era um alemão nativo:
            - O melhor seria nós irmos em matarmos todos os maragatos de Canto do Requeijão.
            A maioria de nós pensou como o velho Jakob, mas o professor disse:
            - Sim, senhor Jakob, isto vai contra o quinto mandamento e nós todos vamos para o inferno.
            - Isto também podia ser feito por alguém que já está sentenciado para o inferno! - Disse o velho Jakob. Todos começaram a rir. O professor perguntou:
            - Tem alguém no meio de vocês, que já está sentenciado para o inferno, para matar os maragatos?
            Então todos os homens foram às gargalhadas mas ninguém se manifestou.
            - Sim, sim! - Disse o professor - Nós estamos sentados aqui juntos e rimos, mas a história com os maragatos é séria. Povo, nós colonos temos que andar juntos, senão estaremos perdidos. Eu quero contar para vocês o que aconteceu no Vale Do Leite Gauer.
            Também sempre se dizia que os maragatos estavam a caminho mas ninguém acreditava com certeza. Quando já era tarde demais, então eles pegaram ligeiro suas pistolas e armas enferrujadas e ainda poliram outras garruchas e levaram junto para a roça e continuaram a capinar e passar o arado como se nada tivesse acontecido. Somente os filhos pequenos e os velhos ficavam em casa. Então, de repente, do outro lado do arroio veio uma tropa de rapazes cavalgando e eles tinham terríveis e ameaçadoras armas e lenços vermelhos no pescoço. A velha avó, que primeiro os viu, gritou:
            - Crianças, aí vem os maragatos, eles vão nos cortar todos os pescoços. Carlos, corra ligeiro até em cima do morro onde estão os homens e diga que os maragatos vieram!
            O Carlos estava tão velho quanto sua mulher: pegou seu cajado e atirou fora, montou seu possante e dê-lhe que dê-lhe, subiu o morro. Quando ele chegou lá em cima, os homens estavam às voltas com o João que acabara de se cortar na perna com a enxada e sangrava que nem quando se sangra um boi. Quando ouviram que os maragatos estavam aí, pegaram uma cueca e fecharam a perna do João amarrando tudo com cipós, colocando ele nas costas e carregando-o até sua casa na cama, para depois enfrentarem os maragatos.
            As crianças e as mulheres ficaram em casa rezando o terço e chorando e gritando. Mas neste mesmo dia os maragatos ainda não vieram, e quem também não veio foi o velho Carlos. Sua esposa corria de um vizinho ao outro implorando que nem uma criança pequena, que ajudassem a procurar seu marido. Com certeza os maragatos já o teriam degolado e ele estaria estirado no mato e os urubus viriam devorá-lo.
            Então os homens foram de noite procurar no mato e quando um sapo pulava por sobre o caminho. ou uma coruja piava, então eles ficavam atabalhoados e achavam que os maragatos estavam aí. Quando já era quase dia, então acharam o velho homem na beira da estrada onde o matungo o derrubou. Carlos estava todo arranhado e rasgado e fora de si. Quando eles o trouxeram para casa a gritaria e a choradeira novamente iniciou e também os homens estavam desesperançados.
            Assim, lá pelo meio-dia os maragatos realmente vieram. Então os homens se deitaram atrás de um muro de potreiro espreitando os caras. Qaundo eles justamente iam começar a atirar, então veio cavalgando da picada vizinha um homem para a frente dos maragatos e ele chamou:
            - Pessoal, não atirem! Os maragatos são amigos! Eles só querem algo para comer e novamente logo partirão.
            Quando os moradores do vale do Gauermillich ouviram isto, deram um pulo, deixaram tudo parado e fugiram. Os maragatos vieram, se adonaram do pão e da linguiça que os moradores de Gauermillich deixaram atirados em seus alforges e pegaram as pistolas, revólveres, machados, foices de cabo comprido e saquinhos de pólvora que os moradores do vale de Gauermillich tinham atirado fora. Ajuntaram e ficaram para si. Um homem também havia perdido sua japona, dentro da qual havia oitenta pilas e também a japona e o dinheiro os maragatos levaram junto.
            Então os maragatos cavalgaram para dentro do vale levando tudo junto que lhes era do agrado, cavalos e mulas e bois e vacas e revólveres e pistolas e facões e dinheiro o máximo que conseguiam.
            No Bendemann uns trinta caras encomendaram comida. A esposa de Bendemann cochichou para seu marido que colocaria veneno de formiga na comida e então o demônio tomaria de volta aqueles que ele havia trazido. Mas o Bendemann não queria saber nada sobre isto e isto foi a sua sorte. Quando então a comidad estava sobre a mesa, então o chefe dos maragatos sacou sua pistola e obrigou a esposa e os filhos do Bendemann a comer primeiro. Os maragatos não mataram ninguém, mas roubavam como o diabo. Quando uma semana depois eles foram embora do vale de Gauermillich somente mais existiam velhos matungos e pequenos porquinhos e no vale inteiro não existia mais um velho trabuco para caçar gambá.
            - Homens de Keschmiereck,  - disse o professor, - Vejam, assim acontece quando os maragatos vêm! Conosco ainda é muito pior porque já temos os maragatos na comunidade.
            Por isto trotem todos para casa e limpem suas armas e seus trabucos e sua pistola e comprem pólvora e chumbinhos e tdo o mais  que é necessário para atirar e afiem seu facão. Mantenham o cavalo encilhado, na baia e quando os tiros  tronarem três vezes na igreja, todos vêm cavalgando e mostraremos aos maragatos com Bartel pega o extrume. Lá embaixo onde o arroio de Keschmiereck ao lado da estrada onde por entre as rochas corre, nos deitaremos camuflados no mato. Por lá todos necessariamente precisam passar para ir a Keschmiereck e quando os maragatos vierem, eles levarão feijões azuis descozidos (chumbinhos) em suas panças.
            - Isto tudo é muito bonito, professor, - disse eu, - mas nós também precisamos  alguém que nos comande senão ninguém sabe o que fazer.
            - Hannes, - disse o professor, - tu não deves pensar que eu tenha esquecido algo tão importante. Hannes, ainda precisamos votar em quem possa nos comandar!
            - Eu acho que isto é muito simples. - Manifestou o velho Jacó - O Hannes Knippeldick é o colono mais forte de Keschmiereck e pode bater com maior destreza o porrete entre os maragatos. Seu pai esteve na guerra dos anos 70 (1870), seu filho é o rei do tiro e os outros filhos todos aprenderam a atirar com destreza. - Então todos gritaram: - Sim o Hannes deve comandar, ele é o mais entendido.
            Eu achei que o raio havia me acertado e de que iria me escolher, mas ninguém me deixou tomar a palavra e o professor bateu com o punho na mesa e disse:
            - Hannes, - ele disse - você tem os filhos mais fortes e as filhas mais lindas e a maior casa e as melhores plantações e a maior quantidade de gado de toda a Keschmiereck. Tu és quem tem mais a perder se os maragatos vierem. Alguém precisa ser o comandante e este alguém é você.
            Padre eu posso lhe dizer, em toda a minha vida nunca fui adulador, mas nesta manhã me escorreu suor quente e frio pelas costas. Se expulsarmos os maragatos - pensei - então os filhos de nossos filhos de Keschmiereck ainda comentarão sobre o comandante Hannes Knippeldick; se não os derrotarmos, então cortarão os nossos pescoços e tudo irá por água abaixo.
            Depois que eu havia interpretado com astúcia como isto poderia ficar, perguntou ao velho Jacó que era um belo cara e mais falante:
            - Então, professor, já temos o comandante, mas o que faremos com os maragatos de Keschmiereck?
            - Isto vocês devem deixar para o seu professor, - disse o professor e acompanhou franzindo o olhar e eu logo já captei que ele já tinha um plano em mente.
            Então nós cavalgamos todos para casa e durante toda a tarde estalavam nos brejos e embaixo das laranjeiras, onde os homens e os rapazes experimentavam a pólvora, e eu mesmo era o comandante de Keschmiereck.
            Quando estávamos justamente sentados à mesa e já era quase noite, então de repente a cachorrada saíu e latiu freneticamente como se tivesse sua presa sentada sobre a árvore. Eu já tinha pendurado a minha pistola e observava por detrás do forno o que estava acontecendo. Então parou alguém na cancela montado em uma mula, o qual era preto como uma panela de cozinhar, e quando saquei minha pistola ele gritou: "Boa noite, Hannes! E não atira, somente sou o professor! Vem ligeiro e expulse esta cachorrada, senão não vou conseguir apear!"
            Então assobiei para o cachorro o trazendo de volta e perguntei ao professor se ele estava fora da intriga e o que tudo isto significava.
            - Isto significa, - disse o professor, - que o comandante de Keschmiereck Hannes Knippeldick e o professor esta noite ainda irão para a primeira certeza de que precisamos vencer os maragatos, senão nenhuma arma ajudará. Hannes, ouça bem, como esta noite ainda vamos expulsar os maragatos de keschmiereck.
            Então o professor me contou que os maragatos iriam realizar uma reunião àquela noite no boteco do Jacó e deveriam ter passado o capoieiral antes do amanhecer. Então ele me contou seu plano e eu me agradei dele e chamei meus cinco filhos e meu genro e levamos tudo o que tinha de atirar em casa e quando estava completamente escuro fomos discretamente junto com o professor até a igreja. Quando chegamos perto já vimos tudo cheio de homens e rapazes, e atrás da igreja ardia um foguinho e junto a ele estavam dois adolescentes sentados junto de seis canhões de festim carregados.
            No porão do Jacó só se via uma tímida iluminação e nenhum cachorro latiu quando nós lá pela meia noite nos espreitamos lá para dentro.
            Quando o relógio da torre começou a bater 12 horas, também atrás da igreja começaram a tronar os canhões de festim, bum, bum,bum... seis vezes em sequência, e eles ainda não haviam terminado eu gritei:
            - Para cima rapazes, atirem, soquem, batam, finquem, matem os maragatos!
            Então os homens e rapazes começaram a gritar, a uivar tão estridentemente como se cem mil demônios reluzentes estivessem vindo do inferno, e atiraram e bateram em latas de querozene, agitando tochas no ar e vieram correndo de todos os lados em direção ao boteco.
            Então a mulher do Jacó abriu a Janela violentamente e olhou para fora e quando ela viu aquele fogo e o atirar e aquele monte de caras escuras, ela soltou um grito, caiu para trás e desmaiou.
            No porão nada se mexeu mas a luz se apagou e tudo ficou quieto. Então eu e meus rapazes  e meu genro invadimos a casa pela janela e fomos diretamente para o porão. Ali estava tudo cheio de armas e pistolas mas dos maragatos nada havia à vista.
            - Professor, - disse eu - que noite enganadora é esta? Nós não viemos aqui caçar Tiltapes.
            - João, - disse o professor, - espere só mais um pouquinho, os tiltapes logo vem!
            Então também já começou a dar tiros no outro lado do arroio junto com o grito e uivos e todos correram até lá e ajudaram a atirar e berrar.
            Então novamente silenciou e logo deu lá embaixo sobre a ponte pênsil um espetáculo. Eu não consegui captar o que tudo isto significava e como eu cheguei na ponte, então eu vi o matão cheio de reflexos luminosos de olhos e a partir de cada macega havia barulho e o fogo guspia. Então, de repente, vieram ao meu encontro uma meia dúzia de rapazes que só mais atiravam e gritavam: "Estes são os maragatos" Segurem-nos!"
''          Então eu peguei em cada mão uma pistola e atirei nas fuças deles e gritei:
            - Garotinhos, chega! Agora está na hora, mãos ao alto, senão os urubus vão comê-los!
            - Não atira, não atira, não atira! - Imploraram os rapazes, afinal, nossos os nossos garotos já  os tinham dominado e amarrado e deitado um do lado do outro por sobre o gramado.
            Quando eles estavam ali deitados, acendi um palito de fósforos e olhei quem afinal eles eram. Mas eu só conheci o Jacó. O resto eram espiões dos maragatos que nem sequer entendiam alemão.
            'Então nós prendemos os seis caras no porão do negociante ficando acordados toda a noite. Devo confessar, que de início fiquei um pouco brabo com o professor, o qual não me disse ao certo sobre tudo o que havia combinado. Mas, confesso que assim estava certo. Se tivéssemos os maragatos no porão, então certamente eles teriam atirado e haveria mortos. Por isto o professor deixara livre um lado do boteco onde tinha uma portinha. Os maragatos, de puro susto, deixaram tudo par trás e queriam fugir, mas acabaram nos postos de vigília os quais haviam em todas as estradas. Lá embaixo na ponte pênsil os rapazes haviam espalhado mais de cinquenta abóboras com boca, nariz e olhos entalhados, colocando em seu interior uma vela e as pendurando na árvore. Isto ficou parecendo como se cinquenta diabos estivessem sentados nas árvores e quando os maragatos viram isto, sua coragem terminou.
            Sim, padre, isto foi uma noite, uma destas que ainda nunca havia passado! Os espiões maragatos estavam então deitados juntamente com o dono da venda no porão das batatas inglesas e quando alguém entrava eles fechavam seus olhos e faziam testamentos porque achavam com certeza de que lhes cortaria o pescoço. Isto talvez teria sido o melhor, mas para causar algo assim os moradores de Keschmiereck vão demais à missa: O Jacó se lamentou por demais e ainda se lamenta com sua mulher e filhos e eu tive pena do pobre bobalhão.
Nesta mesma noite aconteceu com o escrivão - a quem não sabíamos com certeza se era maragato ou não - algo terrível.
            Ele não sabia de nada da história, e quando de repente estourou o espetáculo de fogos na igreja, então ele pulou da cama e queria rapidamente vestir a calça porque ele achou que haviam invadido a igreja.
            Mas na escuridão ele pegou sem saber o casaco tricotado de sua esposa e enfiou suas pernas  pelos buracos dos braços, e quando se deu conta já  era tarde pois ele já estava entalado nas mangas e ficou meia hora pulando por aí como um galo tonto, e quand ele havia rasgado o casaco e achado sua calça, tudo passou. Quando amanheceu o homem da venda serviu café para os homens e os rapazes e eu disse:
            - Moradores de Keschmiereck - disse eu - a primeira caçada está vencida! Vão agora para casa e engraxem as armas e providenciem pólvora e chumbinhos. Desta vez só atiramos com pólvora seca. Mas quando os verdadeiros maragatos ficarem sabendo o que damos aos seus espiões e ajudantes, então virão com certeza, e então precisaremos de armas engraxadas feijões azuis (chumbinhos).
            Foi uma satisfação ver como os homens e rapazes de Keschmiereck aprenderam a atirar e a manter a união. Havia ensaio três vezes por semana, então vinham todos tão pontualmente como a um baile e quando haviam passado três semanas e os maragatos ainda não haviam chegado, já havia alguns no meio que achavam que se os maragatos não viessem a gente teria que procurá-los. Mas eu não queria saber nada disto porque em toda a minha vida nunca quis saber nada sobre desocupados, vagabundos e procurar briga.
            Então eu havia a recém iniciado após o meio dia a arar uma plantação de batatas e a recém havia feito a primeira cava, então de repente tocaram três tiros rápidos bum, bum, bum at´ras da igreja lá embaixo e então fui eu e meus filhos, mais o genro através do brejo para casa, montar nos cavalos e direto até o homem da venda. Então todos já vieram correndo de todos os lados se juntando ao redor de um garoto que quase estava sem fôlego e contou que ficou por duas horas debaixo da picada de Keschmiereck e que de repente vieram os maragatos descendo o morro do outro lado do rio com seus cavalos e que então ele veio correndo o máximo que pôde para contar a novidade.
            - Então carreguemos os revólveres, - comentei eu - e façam os testamentos! Os maragatos estão vindo não para Keschmiereck, mas para quem cair nas mãos dos maragatos, não precisa nem mais chamar médico para cauterizar.
            As mulheres e crianças também vieram correndo e já começaram a chorar e gritar, e alguns homens e rapazes estavam sentados sobre os cavalos como um sapo sobre uma pedra amoladora quando tem dor de barriga.
            - Acabem com esta choradeira! - gritei para elas. - Com ranho e lágrimas os maragatos não irão se render, precisamos atirar.
            Então também já veio o padre que chamou a elas para irem até a igreja fazerem uma devoção e nós fomos a galope descendo, aonde a picada das Batatas chega por entre as rochas e o arroio até Keschmiereck, mandei os cavalos para o potreiro e nos escondemos no mato.
            Quando estávamos deitados em torno de uma hora, então de repente veio um dos nossos vigias completamente rasgado e estrupiado da picada das Batatas através do morro, do capim, e disse que os maragatos estariam aí em meia hora e que  eram certamente em torno de duzentos homens. Então os de Keschmiereck se esconderam atrás das árvores e atrás das rochas e todos juntos observaram a estrada através da mira das armas.
            Não durou muito tempo quando ouvimos o trotear de cavalos saindo por detrás do brejo. Cinquenta vezes eu disse que ninguém era para atirar até eu gritar e os de Keschmiereck ficaram graciosamente deitados.
            Quando os casras vieram cada vez mais saindo do brejo e ainda estavam distantes a duzentos metros, o meu filho mais novo, o qual estudou 2 anos no colégio e que estava deitado do meu lado, disse baixinho:
            - Pai, - disse ele - estes nem são maragatos, estes são soldados. Os soldados que eu havia visto na cidade também usavam casacas azuis com botões dourados.
            Então também já veio engatinhando através do brejo o professor e disse:
            - João, - disse ele - ainda não atirem, acredito serem soldados.
            - Deve isto ser verdade? - Disse eu. - E o que então faremos? Também não queremos soldados os quais tenhamos que alimentar aqui em Keschmiereck.
            - Eu sei o que faço! - Disse o professor. Correu para dentro da estrada, se desarmou, deixando a arma deitada e seguiu em direção aos caras como se nada fosse. Nossas órbitas quase pularam para fora de tanto que nos erforçamos para acompanhar o professor, e os rapazes ao redor perguntaram:
            - João, podemos atirar antes que cortem o pescoço do professor?
            - Não, ainda não! - Disse eu. - E silêncio!
            Quando os caras viram o homem na estrada, então por primeiro deram uma parada e então lhe perguntaram algo em português e o professor respondeu em português, indo ao seu encontro. Então alguém dos casacões azuis desceu do cavalo e deu a mão ao professor e deu tapinhas em suas costas e os outros os rodearam e nós já sabíamos o que imaginar.
            - E um tempinho depois, os dois vieram até nós e o professor gritou:
            - João, desce aqui!
            Dei minha arma para o meu filho, mas levei junto minha pistola.
            - Jacó, - disse o professor - estes não são maragatos, são verdadeiros soldados. Olha aqui, esta é a polícia que uma vez se hospedou 14 dias no homem da venda, quando procuravam lá aquele burro que havia sido morto.
            - Raios, verdadeiramente é ele! - Disse eu enquanto lhe dava a mão. - O que querem os soldados em Keschmiereck?
            - Dispersar os maragatos! - Disse o professor.
            - Mas então eles vêm muito tarde, - disse eu - e podem novamente logo voltar cavalgando para casa.
            - Isto eles também querem, - disse o professor - mas o que é o comandante dos soldados disse que ouviu que tínhamos pego seis maragatos e eles vieram para prender estes caras.
            - E lhes cortar o pescoço? - disse eu - E o que você disse então?
            - Eu disse que os maragatos já estavam há três semanas em segurança. Então o comandante se virou para os seus soldados, passou a mão no pescoço em sinal de degola e riu.
            - Professor, - disse eu, - eu não teria conseguido mentir, mas também não devemos simplesmente deixar degolar os pobres desgraçados.
            Então o professor conversou um pouco com o policial dizendo em seguida para mim:
            - O comandante disse que os soldados estavam com fome e que só poderão seguir para casa amanhã de manhã cedo.
            - Então compre dos homens que mantém nossos cavalos no potreiro um boi por minha conta e providencie para que os rapazes não fiquem sem comida.
            Então eu reuni os moradores de Keschmiereck e lhes contei sobre o que aconteceu e então disse: "Sobre os matungos e para casa, o movimento dos maragatos acabou!"
            As pessoas estavam tão alegres como cachorros novos. Somente tinha alguns no meio dos jovens rapazes que acharam que não deveriam retornar antes de terem derrubado um verdadeiro maragato do seu cavalo com um tiro.
            Então cavalgamos para a picada e a primeira coisa que eu fiz foi cortar as amarras dos maragatos e dispersá-los. O dono da venda ainda disse:
            - Rapazes tratem de sumir porque senão os soldados vão adorná-los no pescoço com a gravata vermelha! E se alguém de vocês aparecer mais uma vez em keschmiereck, então será um homem morto!
            Os caras fizeram olhar de bode quando o raio bate perto e sem dizerem adeus zarparam ladeira abaixo através do mato e sumiram.
            Chamei o Jacó para o lado e disse:
            - Jacó! - disse eu, - você na realidade pior do que a soma de todos os maragatos. Você é um delator e um desmoralizador, mas tenho pena de sua esposa e seus filhos. Vendo ao que tem e se manda daqui! Não pode mais ficar em Keschimiereck.
            O Jacó também vendeu seu buteco e foi embora. Antes do Jacó se mudar, ainda aconteceu algo onde vimos que tipo de religião ele tinha na cabeça.
            No meio da imensidão de tiros e da zoiedira que sempre acontecia quando os maragatos chegavam a Keschmiereck, numa delas fugiu o melhor burro e não se encontrava mais em nenhum lugar.
            Então a esposa do Jacó foi até o padre e lhe perguntou  o que podia ser feito. O padre disse para ela rezar par o Santo Antônio, pois ele já o havia recomendado a diversas pessoas e sempre dava bons resultados. Então o Jacó, sua esposa e seus filhos rezaram para o Santo Antônio, mas o burro não voltou.
            Então a esposa de Jacó mandou rezar uma missa e o Jacó e sua esposa e filhos estavam todos na missa mas o burro não voltou.
            Então o Jacó fez um pacto com o diabo e lhe prometeu um pedaço de fumo em corda quando ele trouxesse de volta o burro. Parece mentira, mas na manhã seguinte, não é que o burro estava junto à cerca do potreiro, gordo como uma leitoa?
            Então o Jacó foi para o alto do morro da roça do mato levando um pedacinho de fumo e depositou sobre um tronco de cabriúva e saiu sem olhar para trás. E  casa então ele juntou sua esposa e filhos e rezaram um pai nosso já que o que fizera não estava completamente certo, já que demônio devolvera o burro. Um ano depois, correu por Keschmiereck que ele  havia morrido inesperadamente. No interior ele mais uma vez tentou abrir um buteco e negociar com cachaça. Quando finalmente o assunto foi de que os policiais viriam para procurar por cachaça, então o Jacó queria sumir com um barril no mato, mas o barril caiu sobre ele quebrando sua coluna. Só viveu o suficiente para o padre chegar e ouvir sua confissão, então ele estava lá. O velho Miguel era seu sogro e lhe quebrara o relho nas costas, levou sua mulher e seus filhos para casa, e as crianças se tornaram em colonos eficientes.
            Padre, esta é a história dos maragatos em Keschmiereck. Sobre nós, moradores de Keschmiereck os outros até debocham bastante mas isto tudo é bobagem e inveja. Se os colonos se mostrassem tão unidos como nós nos mantivemos no combate aos maragatos então os ladrões, os advogados e todos os filhos e filhas dos colonos não fariam tão bons negócios quanto se vê por aí. Mas existem no nosso meio tantos colonos qje são grossos e cabeçudos e não desejam o pão na boca do vizinho e então são ludibriados e enganados até as orelhas. Enquanto os colonos se mantiverem unidos, nosso Deus também ajuda e nenhuma revolução nem o bicho papão podem fazer mal.
            Quero encerrar meu relato com muitas lembranças.
            João Knippeldick.