São Sebastião do Caí, Rio Grande do Sul, Brazil

terça-feira, 28 de maio de 2013

Bissie Gelô: De Geschefts Mann

Ouça esta história gravada aqui: Hea das graveadnes geschicht do hia:

De Geschefts Mann

Dillo, wóod ene geschefts mann wi es wênich foa iore dorom geb hot. Ea hat en geschefts haus foll mit de grosse naichkhéde fon de modernited, als televisonne, radio aparóote wo mit pillie geschaft hon un so waita. Awa wall das geschefts haus in a klen chtat wóod als so wi unsa Caí, musst ea so dann un wann in di colonii fóore fa sain gescheft fa chtérkre. Dann hot ea so en aparóot televisom mit genómm un hot es in en haus ufgeschtellt fa di lait sihn wi schehn es weat so en aparóot de hémm honn.
Unn das wóod enes fon de letste, en televisom mit chpóorsamme válvulas, wo net so fill kraft gefress hot als di elltre modele wo do romm geschaft honn.
De mann fon dem haus wóod net dehémm. Ea wóod in de ross, wóod nohre di fróo de hémm. Un si wóod net so óorich fa das aparóot ufschtelle losse. Do sóod si:
- Dillo, maine mann is ene fon de alt modische. Ea hallt niks uf di modernited, hautsechlich so was wi en televisom.
- Nê! Ich losse di televisom do drai woche ufgeschtellt bai aich. Dea kennt si benutse un sihn ob dea si wollt bahalle oda net. Wenn net, kosst es aich gónics.
So is es passiat. Obwohl di fróo net wollt das aparóot ufgeschtellt honn, hot de Dillo es dott geloss.
Wi ea am auto am ennschtaie wóod is di fróo nôo geschprung komm un hot gesóod:
- Dillo, maine mann gibt net tsufriede sihn di televisom do hia bai uns dehémm ufgeschtellt sihn. Némm si, bitte mit, holl si wech, un nemm si mit.
- Dummhéede! - Sóod de Dillo. - Wenn daine mann di schehne bilda se sihn  grid wo das paróot chpiichellt, wet ea sicha anischta denke.
Am annre tóoch, hot foa dem Dillo sai gescheft ene traktor chtell gehall, do chaid ene mann ronna, mit en witsie unna dem érwell un geht ins gescheftshaus renn. Do sóora:
- Dillo, du hast recht! Ich honn di chehne bilda in de televisom gesihn, un do, was si sóore hot mich anischta denke gemach. Di sóore ma sollt alles betsóole in em sêlwiche nikkel. So, honn ich dea das witsie do gebrun fa du es drai woche bahalle, un wenn es dea dihnt, fakóofe ich es dea, gródso wi du es mache willst mit dain televisom.
Ea hot es witsie dott geloss un is fott.
Noh en woch, is de Dillo in di colonii gefóo, di televisom tsurrick holle, un hot dem mann es witsie tsurrick geb.
Awa wi, de eksperients wóod net um sonnst: fill nochbere fom Dillo honn televisonne ab kóoft. Es hot raus geschbrunn en witsie in em góode en woch bahalle.
En tsait demnô, hot de Dillo en modell charrke chtóobt aspiratoa óngefang se fakóofe. Nommo es sêlwiche: Ea is in di colonii gerréest fa sain geschefta faschtérrkre. Un in de faschiedene haissa hot ea dann chtill gehall fa sai aparóot se tsaiche.
Foa en massiif haus, is ea do ausgeschtii mit ene fon saine possante aspiradoa, sicha das ea an so en fain un chehn haus das ding fakóofe ted. Bai sich, hat ea dann millie, rais un bohne khénna un hot si faschtraut im mitte dem mói tsimma. Noch debai, fill chtóob un sand. Do sóora:
- Madam, wenn de aspiradoa net alles wech nemmt uf dem têppich, was iwrich blait, esse ich. Tuhn ich sicha alles wech esse!
Di fróo hot óngefang se lache un is wech gang. 
Do hot de Dillo gefrood:
- Nach madamm, wo geht si hinn?
Si antwort:
- He, he, ich gehn ele leffel holle fa dich un ene besem holle fa mich. Tsait gesta honn mea khéen elektrisch licht dehémm. Dann wétt sicha daine aspiradoa net schaffe, du musst alles esse. 

TRADUÇÂO:
O negociante

Dillo era um negociante como poucos haviam antigamente. Ele tinha uma loja cheia de novidades e modernidades, diferente das outras, como televisores, rádios e aparelhos que funcionavam com pilhas e assim por diante. Mas, como o seu negócio se situava em uma cidade pequena como o Caí, ele tinha que ir até o interior para incrementar suas vendas. Então ele levava uma tv com ele e ia até uma casa no interior, instalava, e assim podia fazer um teste para ver se as pessoas gostavam e por fim adquiriam seu aparelho.
E este era um dos mais modernos, um televisor com válvulas econômicas, que não gastavam tanta energia quanto aos modelos que andavam funcionando por aí.
O dono da casa não se encontrava. Ele estava na roça, só a esposa dele se encontrava. E ela não estava afim de deixar instalar o aparelho. Então ela disse:
- Dillo, meu marido é um dos antiquados. Ele não fica atraído pelas modernidades, principalmente algo como uma televisão.
- Não! Eu deixo a televisão com vocês instalada por três semanas. Vocês podem usá-la e ver se querem ficar com ela ou não. Se não ficarem, não vai ter nenhum custo.
Assim aconteceu. Mesmo que a mulher não quis que o aparelho fosse instalado, o Dillo o deixou lá.
Quando ele estava embarcando no carro, a mulher veio correndo até ele e disse:
- Dillo, meu marido não vai ficar satisfeito em ver esta televisão instalada lá em casa. Por favor, desinstale-a e leve-a embora.
- Bobagem! - Disse o Dillo. - Quando seu marido enxergar as belas imagens que este aparelho mostra, com certeza irá pensar diferente.
No outro dia, parou na frente da loja do Dillo um trator, onde desceu um homem com um porquinho no colo, e entrou loja a dentro. Então disse:
- Dillo, você tinha razão! Eu vi as belas fotos na televisão e aí, o que disseram me fez mudar de ideia. Eles disseram que a gente sempre deve pagar as contas, retribuindo com a mesma moeda. Assim, eu te trouxe este porquinho para deixar três semanas contigo, e se te servir, te vendo ele, do mesmo jeito que quer me vender o televisor.
Ele deixou o porquinho lá e foi embora.
Depois de uma semana, o Dillo foi para a colônia para pegar a tv de volta e devolver o porquinho para o  seu dono.
Mas, a experiência não foi de graça: muitos vizinhos do Dillo compraram televisores. Valeu a pena ficar com um porquinho por uma semana.
Algum tempo depois, o Dillo recebeu um tipo de aspirador de pó mais potente para vender. De novo a mesma coisa: Ele foi até o interior para incrementar suas vendas. E em algumas casas ele então parava para demonstrar seu aparelho.
De fronte a uma casa de alvenaria, ele desembarcou com um dos seus possantes aspiradores, com a certeza de que venderia seu produto numa casa tão chique. Trazia consigo milho, arroz e grãos de ferro, os quais espalhava no meio da sala. Ainda junto, muito pó e arreia. Então disse:
- Madame, se o aspirador não sugar tudo do tapete, o que sobrar, eu como. Com certeza comerei tudo!
A mulher começou a rir e foi saindo.
Dillo então perguntou:
- Ué, madame, onde a senhora vai?
Ela respondeu:
- He, he, vou pegar uma colher para você e uma vassoura para mim. Desde ontem estamos sem energia elétrica em casa. Com certeza eque comor não irá funcionar, vai ter que comer tudo.